Αναμνήσεις Αγάπης

Σαν πρώτο μας φιλί❤️

Περπατούσα μόνη για έναν προορισμό άγνωστο...
Όταν αντίκρισα μια πανέμορφη θάλασσα...
Βρισκόμουν στο σημείο μας.
Δεν θυμάσαι?
Τότε που είχε ηλιοβασίλεμα.
Με είχες αγκαλιά, και με φίλησες πρώτη φορά.
Δεν θυμάσαι?
Με κοίταζες γλυκά και μου έλεγες πόσο όμορφη είμαι.
Αλήθεια. Δεν θυμάσαι?
Έκανα αυτές τις σκέψεις ενώ είχα αφαιρεθεί στον καταγάλανο ουρανό...
Έκλεισα τα μάτια μου για δύο δεύτερα, ξεφύσησα και έκατσα κάτω.
Είχα τα γόνατα μου αγκαλιά, έτσι, για περίπτωση που κλάψω,
Να κρύψω τα δακρύσω μου από πίσω. Να μην τα δει κανείς...
Και τότε ήταν αυτός που έτρεχε.
Εκείνες τις ημέρες ήθελε να βρει την φόρμα του και έτρεχε σε μέρη με αναμνήσεις.
Και εκεί σκεύτηκα, πως καταφέρνει, και δεν βάζει και αυτός τα κλάματα;
Πώς καταφέρνει και δεν χάνει την ισορροπία του;
Τον κοίταξα... αυτός δεν με είχε δει.
Αλλά έριξα το βλέμμα μου ξανά αλλού...
Γιατί αλλιώς θα το χάζευα για ώρες.
Μέχρι που...
Κάτι μου σκούντηξε την πλάτη.
Ήταν αυτός, «φτου, τελικά με είδε» σκέφτηκα αμέσως.
Έκατσε δίπλα μου και με ρώτησε,
Είσαι μόνη?
Ναι μόνη... μόνη είμαι και παλεύω.
Αλλά δεν του απάντησε τίποτα.
Και κοίταξα στην αντίθετη κατεύθυνση.
«Να σου πω..;» είπα σιγανά και το στομάχι μου ανακατεύτηκε 
«Μμχ» μουρμούρισα σαν να μην ήθελα να δώσω βάση
Και τότε απλά με κοίταξε έντονα.
Ένιωθα το βλέμμα του να με καρφώνει, ήθελα τόσο πολύ να τον κοιτάξω...
Μα δεν πρέπει... σκεύτηκα.
Δεν πρέπει γιατί θα χαθώ στα μάτια του ξανά, και δεν θα βρω διέξοδο...
Μα αυτός επέμενε και είπε το όνομα μου...
Ήταν τόσο όμορφο να το ακούω απτά χείλη του... δεν ξέρω γιατί.
Και τα παράτησα.
Τον κοίταξα.
Με κοίταξε και αυτός στα μάτια, και εκείνη την στιγμή ένιωθα σαν να κάνουμε διάολο.
Αχ μωρό μου...
Πότε ήρθες? Πότε έφυγες?
Και εκεί στην σιωπή, κοίταξε τα χείλη μου...
Ήλπιζα, μην με φιλήσεις, σε παρακαλώ. Μην το κάνεις.
Αλλά αυτός, πλησίασε το πρόσωπο του.
Το μυαλό μου έδειξε εντολές στο κεφάλι μου να κουνηθεί.
Προσπάθησα να συγκρατηθώ αλλά κουνιόταν μόνο του.
Μάλλον η καρδιά μου το ήθελε πολύ.. αυτό το φιλί...
Και τα χείλη μας ίσα που ακουμπούσαν... παλεύαμε και οι δυο αλλά... δεν τα καταφέραμε...
Και δώσαμε το φιλί... σαν να ήταν το πρώτο μας.
Λες και δεν είχαμε ξανά φιληθεί.
Αλλά ένιωθα την καρδιά του να χτυπάει... βρισκόταν πολύ κοντά μου...
Και τα μάτια δεν τα έκλινε...
Είχε παγώσει.. το ένιωθα...
Μέχρι που τα έκλισα εγώ.
Τύλιξα τα χέρια μου γύρο από τον λαιμό του και εκείνη την στιγμή ήρθε πιο κοντά μου...
Μου έπιασε το μάγουλο με τόσο πάθος, αλλά και τρυφερότητα...
Και η γλώσσα μας έπαιζε παιχνίδια...
Μέχρι που πείραμε ανάσα...
Και τον ξανά κοίταξα...
«Και...τώ...τώρα...τ..» προσπαθούσα να μιλήσω αλλά τραύλιζα.
«Σε αγαπάω...»
«Συγγνώμη»
«Δεν θα σε ξανά αφήσω»
«Είμαι μεγάλος μ@αλάκας»
«Αλήθεια... συγγνώμη»
Και τότε έκλαψε...
Και τον πήρα αγκαλιά...
Με έσφιξε και αυτός τόσο πολύ που ένιωθα την καρδιά μου να σπάει...
Τον αγαπούσα τόσο πολύ...
Και ήθελα.. Ήθελα να γυρίσει...
Και τώρα ξέρω...
Ξέρω ότι δεν θα ξανά φύγει...
Πώς? Απλά... το ξέρω...