Belirsizlik (liskook)

~3.bölüm~

Jk:Daha yaralarım bile iyileşmeden dikişlerimi patlatmaya ve kendime zarar vermeye çalışıyorum. Yaşamak zoruma gidiyor, bundan sonra hayata düşmanım. Çünkü hayat benden lalisayı aldı.

Odamdan aşağıya indim teahyung aşağıda değildi, gitmişti. Elime bir fırsat geçmişken yanımdaki içkiyi doğrudan ağzıma kaldırdım. Nefessiz bir şekilde içiyordum. Aniden kapı açıldı ve gelen teahyung'du.
Hızlıca yanıma gelip şişeyi elimden aldı. Çok sinirlenmiştim.
-Neden böyle birşey yaptın jungkok

-teahyung ver şu şişeyi bana!

-saçmalama yaraların daha iyileşmeden içemessin jungkok, şimdi çık yukarı.

-sanane teahyung ne olur karışma bana, hayatıma acılarıma. Ne halde olduğumu bilmiyorsun.

-biliyorum jungkook kalk yerden!

-kalkmıycağım, bana hayatımı kimse geri vermiyor ve alana kadar kalkmıyacağım.

-Lisa öldü jungkok kabullen bunu, dinlemek istemiyorsun anlıyorum ama bunu kendine yapma bu sana daha çok zarar veriyor.

-topla ağzını teahyung lisa ölmedi, ben kabustayım ölmedi lisa ölmedi, ölme-d

- öldü lisa öldü kalk yerden yoksa

-yoksa ne, ne yapabilirsin. Bana onu verebilirmisin?

-jungkook, ben sana onu geri veremem haklısın seni anlıyorum bende ailemi kaybettim. Hem senin gibi lisayı değil. Ben annemi babamı, ablamı kaybettim. Peki sen bana onları verebilirmisin?
Sen neden beni anlamıyorsun, ben sana yardım etmeye çalışırken sen lisanın ölmediğini söyleyip eski günlerimi hatırlatıyorsun bana, ve banada zarar veriyorsun.

-teahyung özür dilerim, affet beni ben deliye döndüm gözlerime perde indi ne dediğimi bilmiyorum ama lisa ölmedi teahyung içimden bir ses ölmedi diyor.

Teahyung:onu dinlemek için onun yanına oturup duvara yaslanıp ona kendi hayatımı anlattım.
-ben ailemi kaybettiğimde 10 yaşındaydım, daha çocuktum kimse yoktu yanımda. O eski evimizde kimsesiz kalıyordum. Korkudan sabahları bile ışıkları açık bırakıyorudum. Acıkınca saadece kendime yumurta yapıyordum.17 yaşına kadar her gün yumurta ve peynir ile doyurdun karnımı. Annemin yemeklerini annem ve babam ile yemek yemeği çok özlemiştim. Kimse gelip beni sormuyordu. Komşulardan, yakın çevrem kimse gelmiyordu. Ben bu acıları 10 yaşında yaşadım jungkok. Her akşam deliye dönüyordum. Bağırıyordum ve öldüklerine inanmıyordum,senin gibiydim. Ama ben o küçücük yaşımda toparlanmayı öğrendim. Bak belki tanrı beni bu yüzden çıkardı senin karşına sana yardım edebilmem için.

-Sen olmasan kimsem olmuyacaktı teahyung, acılarımı içime gömüp senin gibi içimde büyük bir kıvılcım besleyemedim bu yaşımda. Ve senin değerini bilmeyip bana yardım ederken sana bağırdım çağırdım. 1 ay boyunca seni hep aşâladım.
Affet beni. Affedermisin beni?

-seni bir şartla affederim. Kendine zarar vermiyeceksin içmeyeceksin, acılarını içinde yaşıyacaksın. Lisanın öldüğünü kabulleneceksin.

-deniyeceğim kardeşim, deniyeceğim

-dene jungkook asla korkma denemekten. Lisa çok iyi biriydi. Ama hayat ve o kaza onu aldı senden  benden de ailemi aldı bunuda unutma.
Teahyung:Onu orada bırakıp yukarıya çıktım.

Jk:Bak lalim yanımda olanın bile değerini bilmiyorum. Teahyungun bana verdiği değeri göremedim ve hep onu aşâladım. Ama lalim sen ölmedin. Herşeyi unutucağım ama ölmedin sen, bunu asla unutmuycağım..
25.(oy)