Δυστυχως

5:Κεφ

Οι μέρες περνούσαν. Ενα αχαλίνωτο μυστήριο βασάνιζε το μυαλό μου και προσπαθούσα μανιωδώς να αποσπασω πληροφορίες από τον εαυτό μου ώστε να συνδέσω τυχόν λεπτομερειες που ίσως μου ξέφυγαν εξαιτίας του ατυχήματος.Δυσκολευομουν να θυμηθώ. Το μόνο που ήξερα σίγουρα ήταν τα συναισθήματα που απέσπασε- από τον συνήθως εσωτερικευμενο χαρακτήρα μου- η άγνωστη κοπέλα και μια στιγμή γαλήνης που ένιωσα λίγο πριν χαθεί από μπροστά μου.Εξαιτιας αυτού έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα παλέψω με όλο μου το είναι να την βρω ακόμα και χωρίς να έχω δει το πρόσωπο της που αν και φαινόταν τόσο ήρεμο έκρυβε πόνο στον σχηματισμό του.Καθώς όμως σκεφτόμουν το μυστήριο που έπρεπε να λύσω ή μάλλον που είχα ανάγκη να  λύσω δεν μπορούσα να μην σκεφτώ το παρελθον . Τότε το μυαλό μου μπλόκαρε και μου πήρε λίγη ώρα μεχρι να καταλάβω ότι πλεον είχα σταματήσει να μιλάω για την οπτασία μου και είχα επαναφέρει αμυδρά την ανάμνηση ενός παλιού έρωτα με το ονομα Χριστίνα στο . Το όνομα και μόνο μου προκαλεσε έναν κόμπο στο στήθος, και μια ξαφνική ταχυπαλμια. Προσπάθησα να συγκρατησω τα δάκρυα μου μάταια όμως γιατί τελικα κύλησαν ποτάμι πάνω στο μαξιλάρι μου.Εκείνη την στιγμή ένας καταιγισμός αναμνησεων πλημμύρισε το μυαλό μου και όλα τα χρόνια που εθαυα αυτόν τον πόνο πήγαν χαμένα σε μια στιγμή αδυναμίας. Δεν έχω συγχωρέσει ακόμη τον εαυτό μου που δεν την προστάτεψα. Πως άλλωστε θα μπορούσα? Γλιστρισε από τα χέρια μου ένα βράδυ και σαν να έχασα μαζί της και ένα κομμάτι του εαυτού μου.Μπορώ ακόμη να θυμηθω την αγάπη που ετρεφα για αυτήν και πόσο όμορφη ήταν με τα μαλλιά της βρεγμένα από την βροχή. Κάθε μέρα την αγαπούσα λίγο και πιο πολύ. Δεν αξιζα όμως να την έχω και πότε δεν κατάλαβα τι βρήκε σε εμένα να αγαπήσει. Και δεν θα μάθω ποτε.Υποθετω όμως δεν είναι δίκαιο να πω ότι δεν μου λείπει, ότι δεν με ξυπνάει το άρωμα της το πρωί ή ότι δεν με νανουριζει η φωνή της το βράδυ γιατι ηταν το παρελθόν μου το παρόν μου και το μέλλον μου.