Δυστυχως

4ο Κεφ

Ξημερωσε και ημουν ακόμη ξαπλωμενη στο πάτωμα. Δεν μπορούσα να ξανασηκωθω όχι αυτή την φορα, δεν είχα την δύναμη να το αντιμετωπίσω. Καθώς λοιπόν κοιτομουν στο χαλι του δωματίου μου πρόσεξα κάτω από το κρεβατι ένα σακουλάκι με ηρωινη. Πλησίασα να το τραβήξω προς το μέρος μου και για μια  στιγμή πάλεψα να αντισταθώ στην παλιά συνήθεια μου. Η αλήθεια είναι οτι δεν ήθελα πια να πονάω. Μόνο μια φορά θα είναι, είπα στον εαυτό μου  προσπαθώντας να με πείσω. Άνοιξα το σακουλάκι και εκείνη την στιγμή τα 2 χρόνια νηφαλιοτητας μου εξανεμιστηκαν. Έγινα πάλι το πρεζακι που φοβόμουν. Έγινα το άτομο που με έκανε εκείνος όταν με γνώρισε και που τόσο προσπαθούσα να αλλάξω. Το συναίσθημα της απογοήτευσης που ενιωθα είχε  ήδη αρχισει να αντικαθισταται από ενέργεια και θυμό. Σηκώθηκα πήρα το μπουφάν και την τσάντα μου και εφυγα. Έξω είχε αρχίσει να ψιχαλίζει και καθώς περπατουσα  στην βροχή χωρίς προορισμό σκεφτόμουν ότι δεν φοβόμουν πια. Ένιωθα ότι η αίσθηση της αδυναμίας που με κυρίευε είχε φύγει πλέον από το σώμα μου εξαιτίας του πόνου, που δυστηχως τα ναρκωτικά δεν γιατρεψαν.Ο δρόμος με έβγαλε στα παλιά μου λιμερια. Στα μέρη εκείνα που κόντεψαν να μου στερησουν την ζωή. Κοντό στάθηκα για λίγο και κοίταξα τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν το είχα ξανακάνει. Περνούσα χρόνια και χρόνια από αυτά τα μέρη και όμως δεν έβλεπα ούτε ανθρώπους ούτε κτίρια. Και καθώς κοιταζα πιο εντονα, μια νιφάδα χιονιού ακούμπησε το μέτωπο μου. Αρχισε να χιονίζει και πάρα την επίδραση της ηρωινης ένιωθα πιο ζωντανή από ποτέ. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ανανέωσα τον αέρα στα χαλασμένα από το τσιγάρο πνευμονια μου. Εκείνη την στιγμή υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα γυρίσω σε παλιές συνήθειες και ότι θα απολαμβάνω μικρές απολαύσεις σαν και αυτήν γιατί στο τέλος αυτή είναι η ιστορία του κάθε ανθρώπου, οι μικρές απολαύσεις και όχι η ακόρεστη επιθυμία του για μεγαλύτερες