Δυστυχως

6ο ΚΕΦ

Δεν γύρισα σπίτι εκείνο το βράδυ.Το μυαλό μου ταξίδευε και τα πόδια μου ακολουθούσαν. Το κρύο δεν με διαπερνούσε. Ο αέρας δεν με άγγιζε. Δεν πονουσα. Δεν ένιωθα. Και έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά ελπίζοντας πως θα σβησω και όμως ακόμα ανασενα. Σιγά σιγά έχανα το φως μου, το μυαλό μου, τον ηρμο της σκέψης μου. Έχανα τον εαυτό μου, την ζωή μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ, ήξερα πως θα με στοιχιωνε ο εφιάλτης μου, η μορφή του, το σχήμα του προσώπου του. Όταν άνοιξα τα μάτια μου δεν μπορούσα να διακρίνω την τοποθεσία μου. Έβλεπα δυνατά φώτα και και άκουγα ψιλή βροχή να πέφτει στο οδόστρωμα. Κοίταξα πάνω, και τότε είναι που διέκρινα ένα αμάξι να έρχεται κατά πάνω μου. Δεν το απέφυγα γιατί δεν φοβόμουν να πεθάνω, το χα σκεφτεί και ήμουν έτοιμη να απαλυνω τον ψυχικό πόνο μου με σωματικό. Δυστηχως το ένστικτο μου και τα αντανακλαστικα μου με προδωσαν και δεν έπεσα θύμα του μοιραίου ατυχήματος που φανταζόμουν αλλά αντίθετα συνέβαλα σε άλλο. Το αμάξι που κατευθυνόταν με ορμή προς το μέρος μου τώρα βρισκόταν ανάποδα στην μέση της γέφυρας. Δεν ήξερα τι να κάνω, ομολογώ φοβήθηκα και δεν σκέφτηκα τίποτα άλλο παρά μόνο τον εαυτό μου και έφυγα τρέχοντας από την σκηνή του εγκλήματος που δημιούργησα. Κρυφτηκα στο σκοτάδι και κάλεσα για βοηθεια αποκρυπροντας τα στοιχεία μου. Έτσι λοιπόν έμεινα εκεί κρυμμένη μέχρι που άκουσα τις σειρήνες του ασθενοφωρου να πλησιάζουν απειλητικά.