Online rambulan

kabanata 1

"How can you recover in life when it seems like you've fucked up everything?" kanina ko pa natapos ang movie na pinapanuod ko pero hindi talaga mawala sa isip ko ang linyang sinabi ng bida.

I've been staying in my room for a year now, lumalabas lang ako kapag kakain dahil gusto ni mama kompleto kami sa hapag-kainan and every time na lumalabas ako ay nagtatago naman ang tunay kong nararamdaman. pilit kong tinatakpan ng mga ngiti ang luhang gustong makawala sa mga mata ko at pinapasigla ko naman ang aking tinig pero sa totoo lang gustong- gusto ko nang  humagulgol sa sobrang sakit na aking nadarama. 

This is how I live my life and I don't have a choice about it.

"Meron ka na ba napiling kurso Indra?" biglang nagsalita si papa

" ahmm. I haven't decided yet pa" I said.

" what? you're kidding right?" natatawang tugon ni papa

" no pa, I'm not" direstsong sagot ko at pilit na tinatago ang kaba sa aking dibdib 

"seryoso ka ba talaga sa mga pinagsasabi mo Indra? pinagbigyan ka na namin ng isang taon at hanggang ngayon hindi ka parin nakapag desisyon?" tumaas ang bosese  ni papa at ito ang patunay na galit na talag siya.

great. I love my life

"huwag ka naman sumigaw Hon nasa harap tayo nang pagkain" hinawakan ni mama ang kamay ni papa at pinapakalma ito.

" ito kasing anak mo eh! sinusubukan talaga ang pasensya ko. nang sinabi mo na hihinto ka sa pag-aaral kahit na labag sa kalooban namin ng mama mo pumayag kami dahil sabi mo hindi mo na kaya na baka magpakamatay ka kapag hindi kami pumayag, at nang hilingin mo na bigyan ka namin ng isang taon para makapag-isip pinayagan ka pa rin namin. binigay naman namin sayo ang gusto, ano ba talaga ang gusto mong mangyari?" hindi na naawat ni mama si papa at isang malakas na sampal ang dumapo sa mukha ko

gusto kong umiyak para maramdaman nila kung gaano ako nasaktan pero ayaw magpatalo ng mga mata ko sa tunay na nararamdaman ko. nakatitig lang ako kay papa at hindi ako naagsalita 

nakakapagod kasing magpaliwanag sa mga taong sarado at makitid ang pang-uunawa. wala rin mangyayari.

"Johny bakit mo naman sinampal si indra?" hinawakan ni mama ang pisngi ko at niyakap niya ako.

"sorry, hindi iyon sinasadya ni papa mo. sorry nak" yakap pa rin ako ni mama habang umiiyak siya.

"bukas na bukas Indra dapat makapag desisyon ka na dahil kapag hindi pa, ako na ang pipili ng kurso mo sa ayaw o sa gusto mo." tugon ni papa bago siya umalis.

" sorry nak pero kailangan na talaga, isang taon na ang nakalipas. pinagbigyan ka na namin noon at hindi na talaga pwede ngayon, sayang ang oras, panahon at pagkakataon  para sayo rin naman ito." hawak pa rin ni mama ang pisngi ko at pilit niyang tinitingnan ang mga mata ko.

"sa una lang yan mahirap pero kapag nasimulan mo na magiging maayos rin ang lahat. just trust the process and most importantly trust yourself. you can do it, ikaw pa" she tapped my shoulder and kissed my cheeks bago siya umalis.

naiwan ako sa kusina namin habang iniisip kung ano ba talaga ang gusto kong maging sa pagtanda ko

bakit kasi wala akong exact na pangarap. sabi ni papa mag engineering daw ako pero bobo naman ako sa math. hirap nga ako mag divide, mag solve ng fractions, integers.  how much more pa kaya ang math ng engineering. gusto naman naman ni mama na mag doctor daw ako pero mahirap rin ang science eh. 

Wala naman mahirap sa taong masipag at may pangarap. bigla kong naalala yung sinabi sa akin ng kaibigan ko noon,tama naman pero ang hirap gawin natatakot kasi ako na baka hindi ko kayanin.

pumunta na ako sa room ko and i did my thing bago humiga sa kama at mag imagine.

nakahiligan ko nang gumawa ng mga scenario sa isip ko bago matulog. iniimagine ko ang mga bagay na wala sa akin na gusto kong magkaroon.

tulad na lang nang friendly ako, hindi mahiyain, extrovert, matalino sa lahat ng subjects, alam kung ano ang gustong maabot sa buhay, independent at malakas ang loob.

pilit ko pa rin talaga iniisip ang mga bagay na gusto kong gawin sa buhay or kung ano ang mga interest ko hanggang sa bigla kong maisip ang isang bagay na maraming beses nang pumukaw sa puso ko pero takot akong sumugal.

"siguro naman nakapag desisyon ka na dahil kapag wala pa rin ako na ang pipili ng kurso mo at alam mo naman kung ano ang gusto ko" dad said while sipping on his coffee.

"yes, dad" nakayuko kong tugon

"What's this special course that took you a year to decide?" excited na tanong ni mama

pinili ko na ito noon at sadyang natakot lang ako sa mga posibleng mangyari. marami akong what if's na inisip at nagpadala ako sa emosyon ko at hindi pinaniwalaan ang aking sarili

pero ngayon handa na akong sumugal, kung sakaling madapa man ako meron naman akong mga paa para bumangon muli. walang susuko dahil tanging mga duwag lamang ang takot matalo at mula ngayon hindi na ako duwag, may lakas ng loob na akong ipanalo ang ma laban na haharapin ko.