Zmuszona do miłości (1)

Prolog

Siedziałam w swoim pokoju, z słuchawkami na uszach, wsłuchując się w dźwięki piosenki Eda Sheerana i nucąc cicho pod nosem. Jego muzyka zawsze mnie uspokajała a po dzisiejszym dniu w pracy zdecydowanie tego potrzebowałam... cóż, nikt nie mówił że prowadzenie własnej restauracji będzie łatwe, ale mimo to nie zamieniłabym tego co robię na nic innego. Byłam dumna z tego co osiągnęłam, moja włoska knajpa cieszyła się w mieście dużym powodzeniem i miała bardzo dobre opinie a ja coraz więcej pieniędzy na to, by wreszcie kupić mój wymarzony dom i wyprowadzić się od rodziców. Może uznacie że to dziwne, że wciąż z nimi mieszkam skoro jestem dorosła, ale chciałam zapracować sobie sama na własny dom a to wymagało czasu i poświęcenia.

Nagle drzwi do mojego pokoju otworzyły się i do środka weszli rodzice. Mieli bardzo poważne miny. Usiedli na moim łóżku a ja zdjęłam słuchawki i spojrzałam na nich pytająco.

- Mamo? Tato? Coś się stało? - zapytałam, bo się trochę zaniepokoiłam że tak siedzą i nic nie mówią, wciąż cholernie poważni jakby conajmniej ktoś umarł. Miałam nadzieję, że w rzeczywistości przesadzali i chodziło o jakąś głupotkę.

- Aurelia, córeczko... musimy poważnie porozmawiać - stwierdził ojciec wzychając. Matka wciąż tylko patrzyła. Wyprostowałam się, odgarnęłam z czoła moje gęste, rude włosy i spojrzałam im w oczy. Ich wzrok nie zwiastował niczego dobrego.

- O co chodzi? Nie trzymajcie mnie w niepewności! - nie wytrzymałam, bo ta napięta atmosfera była wręcz nie do zniesienia.

- Kojarzysz Patricka i Elizę Stackhouse? To nasi dobrzy znajomi. Mają ogromne kłopoty finansowe.

- Okej... ale co ja mam z tym wspólnego? - zapytałam. Chyba nie podobało mi się w jakim kierunku zmierzała ta rozmowa. To nie mogło oznaczać nic dobrego.

- Patrick i Eliza mają syna, Jaspera. Połączenie naszych rodzin bardzo pomogłoby im wyjść z finansowego dołka, dlatego dogadaliśmy się z nimi i postanowiliśmy, że weźmiesz ślub z Jasperem. Termin wesela wypada równo za miesiąc.

Nie wierzyłam w to co mówią. Nie chciałam wierzyć! To było absurdalne! Czułam jak w jednej chwili cały mój dotychczasowy świat zaczyna się zawalać...