Prooemium
Haec quaestio crudelis iam generationes philosophorum vinxit. Pars ultima dispositionis mihi non est, sed cogitatio parva, id est parvissima quae Olafum, qui est statua ex nive condita, utitur.
Capitulum I
Iustitia Dei secundum Gottfriedum Wilhelmum Leibnizum quaerit ex spectatore: Quomodo possibile, iniuria et mala in orbe terrarum esse? Leibnizus respondet: iniuria omnia ad honorem Dei dispositionis exstant. Ergo iniuria omnia, id est sive scelera immensae crudelitatis (theologi dicere solent: quae non ab Deo, sed ab homine condita, ergo haudquaquam contra Dei iustitiam sunt), sive calamitates omnes ad sensum miraculosum exstant.
Capitulum II
Mementote spectaculum De regina nivis. Olafus, qui est statua ex nive condita, creatus est ex nihilo, id est ex nive, Tamen se animam habere putarem (si animalibus cogitationes theoriasque, quod in Olafi casu verumst, anima eis). Ergo secundum Sanctam Thomam Aquinatem entem essentiamque habet et, quod creatus ex nihilo, animal, id est homo, Dei esse putatur. Nunc cogitate mortem Olafi casu in fine spectaculi.
Capitulum III
Olafus, qui est statua ex nive condita, moriens ad honorem crudelitatem, non ad honorem creatoris, qui Elsa seu creator spectaculi, aut narrationis exstet. Secundum cogitationem hominum, hic sensus dispositionis Dei abest. Leibnizus ergo dicere deberet: Iustitia Dei secundum cogitationem theoriamque hominum balba. Hoc Oxymoron explicare res fidei, non theologicae, quod instrumentum logicae secundum hominum explicare non potest.
In hac sit finis et consummatio huius parvi sermonis.
DU LIEST GERADE
Die Theodizee und Olaf der Schneemann - ein Widerspruch?
RandomWas hat Olaf der Schneemann mit den letzten Fragen der Menschheit zu tun? Alles - und daher auch gar nichts. Im folgenden findet ihr eine kleine literarische Fingerübung, damit mein mittelalterliches Latein nicht ganz einrostet^^ - die deutsche Über...
