Πρέπει να προχωρήσω..
Πριν καταρρεύσω..
μου λειπεις συνέχεια,σε σκέφτομαι συνέχεια..
Έχω πολλά βραδιά αξημέρωτα,με πονάει αυτό,δεν θα εισαι έτσι και αλλιώς εδώ για μένα όποτε δεν έχει σημασία που κάνω κακο στον εαυτό μου..
Έπρεπε να εισαι πιο προσεκτικός μαζί μου η καρδια μου είχε παρά πολλές ανοιχτές πληγές.
Πίστευα ότι η αγάπη ήταν όμορφη,
και απλή,τώρα το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι βάσανο.
Σε γνώρισα και σε ενοιωθα σαν σπίτι μου,μύριζες σαν λεβάντα και είχες μεταξένια υφή,αλλά ήσουν σαν δηλητήριο και μου μαυρισες την ψυχή,κάνοντας με μέσα έξω άψυχη.
Θα έκανα τα παντα για εσένα,
εσυ δεν θα μου έδινες καν δεύτερη ευκαιρία,
Όποτε κατέστρεψα τον εαυτό μου,
Μέχρι που έμειναν μόνο πληγές πάνω μου,θα το ξαναέκανα,ναι.
Κάθε μέρα είναι πιο δύσκολη,το να σηκώνομαι είναι σαν τιμωρία..γιατί μου το έκανες αυτό ;
Πήρα ένα μαχαίρι και στο έδωσα μου το έβαλες στην καρδια..το αίμα χάλασε το όμορφο δέρμα σου αλλά ήμουν χαρούμενη γιατί το κόκκινο ήταν το αγαπημένο σου χρωμα.
Άξιζαν όλα,
ο τρόπος που έκοβα τις φλέβες μου,
ώστε να ενοιωθα κάτι .
σαγαπω,αντίο
τα λεμε σε μια άλλη ζωή
