အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ တံခါးပေါက်တည့်တည့် ဆိုဖာပေါ်မှာဘွားဘွား
ပုံပုံကြီး ထိုင်နေပါလား။
"ဟယ် ဘွား"
ထိုင်နေတဲ့ဘွား ခြေစုံကိုသိမ်းကျုံးပြေးဖက်ရင်း ပေါက်ပေါ်မျက်နှာ
အပ်ကာ ကပ်ချွဲနေလိုက်တယ်
နိုင်နိုင်ကြောငိ့ ဘွာရငိထဲစို့သွားတယ်ထင်တယ် ကြည်နူးချင်းတစ်
ဝက် သနားချင်းတစ်ဝက်မျက်ရည်များဝဲလာသည်။
"မြေး...ဘွားကိုလွမ်းလို့လား..."
"အင်းလေဘွားရဲ့ နိုင်နိုင်ကျောင်းကိတ်စတွေနဲ့မလာဖြစ်တာ
တစ်နှစ်ကျော်ပြိမဟုတ်လား နိုင်နိုင်ဘွားကိုတကယ်လွမ်းနေ
တာပါနော်..."
နိုင်နိုင်အချွဲမလေးပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့် ဘွားဘွားပါးစုံလေး
တွေမို့တကိအောင်ရယ်ရင်း သဘောကျနေလိုက်တာများ
သဘောမကျသူကမေမေ မျက်နှာကိုမသိမသာမဲ့လိုက်ဧ။်
"ထပါ မြေးရဲ့ ကယ်ဖွားနားလာထိုင်..."
ဘွားက သူလက်ကလေးဆွဲထူတော့မှ နိုင်နိုင်ခေါင်းလေးမော့
လာရင်း
"ဟဲ့ မသက်"
"ရှငိ မေမေ"
"အမလေး...အမေလုပ်ပြိး ငါမြေးကျောင်းကပြန်လာတာ
ပင်ပန်းရှာရောပေါ့ သွား လက်ဖက်သွားသုပ်ချည်"
"အဟိ.."
မေမေမျက်စောင်းကြိးကနိုင်နိုင်ထံ ဖျတ်ခနဲရောက်လာတယ်
"ဟုတ်ကဲ့ မေမေ"
"ခက် တစ်ခါတည်းသုပ်လာလိုက်တယ်ရှင့်"
ဟင်...ဘယ်..ဘယ်သူ
လက်ဖက်ပန်းကန်ကိုကိုင်ကာ တဖြေးဖြေးချင်းလျောက်လာတဲ့
အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးကိုပေါက်ခပ်သွယ်သွယ်နဲ့အမျိုးတစ်
မီးတစ်ယောက်
"အို သမီးလေးခက်ရယ် ခရီးပန်းလာတာနားနားနေနေထိုင်နေတာ
မဟုတ်ဘူး အားနာစရာတွေတော့ဖြစ်ကုန်ပါပြိ..."
ဘွားကိုယ်လုံးကြီးကိုမှိကာ ချွဲနေတဲ့နိုင်နိုင်တစ်ကိုယ်လုံးတောင်း
ရင်း ကြည့်နေစဉ်မှာဘဲ သူကမေမေဘေးနားဝင်လိုက်သလို ကို
နဲ့အကြည်ချင်ဆုံးတော့ ခပ်ဖွဖွလေးပြုံးပြနေတယ်
YOU ARE READING
မမလူဆိုး
Non-Fictionကဗ်ာတစ္ပိုဒ္ေလာက္ တို႔ ေရးခ်င္တယ္ စာလံုးေတြးတိုင္းက သူ႔အေငြ႕သက္ေလးေတြၿခံရံလို႔📄
