100

55 9 0
                                    

CHAERIN'S POV


Yewon's definitely gonna get mad at me but that's fine!

I can't miss another chance like this!

Binuksan ko yung pinto ng dance room at agad na pumasok. Hingal na hingal ako dahil tumakbo ako papunta rito. I don't really have the best stamina so this conversation with him better be worth it!

"You actually came." A voice spoke. Napatingin ako sa nagsalita and I suddenly felt butterflies inside my stomach.

Finally, after all this time, makakausap ko na siya.

"Of course." Sabi ko bago ako umayos ng tayo. Ngumiti siya bago siya lumapit sa akin. He grabbed something from his pocket before offering it to me.

A handkerchief.

"Thank you...." Tinanggap ko ang kanyang panyo sabay pahid sa aking pawis. "I didn't think that you'd actually run." Sabi niya bago siya mahinang napatawa. I glared at him before heaving a sigh. "I didn't want you to wait for me that long."

After all this time, makakausap ko na siya, not as Anonymous but as Jung Hoseok.

"Ba't ngayon mo lang naisipang lumapit sa akin? Alam mo ba kung ano ang naramdaman ko nang bigla ka nalang nang-iwan sa ere ha?" I asked him as soon as I finished wiping my face. Napahawak siya sa kanyang batok sabay iling.

"Uh... No?"

"Alam mo ba yung feeling na may bago kang ballpen na binili tapos nilagay mo sa pencil case mo tapos pagbukas mo muli sa pencil case, wala na yung ballpen? Ganyan ang pakiramdam. Ganyan ang naramdaman ko nang bigla ka nalang nagpaalam sa akin!"

"That's a unique analogy and I'm sorry." Hoseok said as he showed me an apologetic smile. I suddenly felt a throb and honestly, it's weird. Bakit ganito?

"Why didn't you tell me immediately? You didn't really have to go through all this trouble..." Sabi ko at tumango naman siya.

"I know."

"Dapat umamin ka nalang sa akin face to face."

"Why? Did you not like the anonymous confession?" Tanong niya at umiling naman ako. "Hindi naman sa ganun. Kinilig ako pero akala ko kasi na prank yun eh." Hoseok laughed and then his facial expressions suddenly changed in an instant.

Seryoso na siya.

"You want to know everything, right?" Tanong nito at tumango naman ako.

"Alright then. First of all, I just want to say sorry."

"Sorry? For what?"

"For lying and for pretending to be oblivious."

Tinaasan ko siya ng kilay kasi hindi ko naiintindihan kung bakit siya humihingi ng patawad sa akin.

"Let me explain. Chaerin, you said that I should've confessed to you personally, right? Do you know the reason why I didn't do that?"

MR. ANONYMOUSTempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang