Dyosa ng mga Panget

Chapter Fifteen

Day 1 post heart break

Nagising ako na namumugto pa rin ang mga mata ko. Paano ba naman kasi, simula pagkauwi ko kagabi sa bahay ay iyak nang iyak na lang ang ginawa ko.

Hindi na nga namin ni Tatay nagawang mag-celebrate pa ng birthday ko kagabi dahil dumiretso ako ng kuwarto at nagkulong.

Ang sakit pala nang nasasaktan. Ang sakit din palang maloko.

Naalala ko kagabi...

Tumakbo ako palabas ng venue, rumaragasa sa pagpatak ang mga luha ko. Hinabol naman ako ni Blue at hinila ang kamay ko para mapigilan ako sa pagtakbo.

"Kath, hayaan mo naman akong magpaliwanag," pagmamakaawa niya.

Hinila ko ang kamay ko sa pagkakahawak niya. "Magpaliwanag? Ano pa ang dapat mong ipaliwanag sa akin? Mas malinaw pa sa sikat ng araw ang panlolokong ginawa mo, Blue! Ano? Masaya ka na at nagoyo mo 'ko? Masaya ka na at nasaktan mo 'ko?"

"Bestfriend naman, eh..."

"Huwag mo akong ma-bestfriend bestfriend! Wala akong bestfriend na manloloko! Ang tanga ko talaga! Ang laki kong tanga at naniwala akong magugustuhan ako ni Red. Ano ito, plano niyong dalawa para lumayo ako kay Red? Para malaya niyang pormahan si Althea? Akala ko ay ikaw ang tutulungan kong makaporma kay Althea, 'yon pala si Red ang tinutulungan mo?"

"Ha? Ano ba 'yang pinagsasabi mo?"

"Hindi ko alam, okay! Hindi ko alam kasi gulong-gulo ang isip ko! Pinaglaruan n'yo ang puso ko! Niloko n'yo ako... Ang tanga ko... Ang tanga, tanga ko..."

Matapos niyon ay naghanap ako ng masasakyan at mabuti na lamang at hindi na ako nagawang sundan ni Blue.

Ang sakit ng ulo ko. Ang bigat ng katawan ko. Parang ayoko na rin bumangon sa kama. Parang ayoko nang lumabas ng bahay. Parang ayoko na rin magpakita sa school.

Alam kong ako ang pag-uusapan ng mga estudyante doon. Nakita ko pa naman sa mga mata nila kagabi ang iba't ibang reaksyon. Ang iba ay may awa sa kanilang mukha. Ang iba naman tawang-tawa sa nangyari sa akin. Ngunit ang karamihan ng mga babae ay may simpatya sa akin.

Pero ayoko nang kinaaawaan ako. Sanay akong kinukutya, inaasar, tinutukso. At keri ko ang lahat ng iyon. Kaya ko iyon i-dedma. Pero ang awa? Hindi ko kayang harapin ang mga iyon.

Pinilit ko na lamang bumangon at naghilamos ng mukha. Matapos magbihis ay lumabas ako ng bahay at pinuntahan si Tatay sa talyer niya. Sabado ngayon kaya walang pasok, kaya naman magpapaalam akong aalis muna ng bahay.

"Saan ka pupunta, anak?" tanong ni Tatay. Bakas sa mukha niya ang pag-aalala. Alam niya kasi ang nangyari kagabi. Galit na galit siya at balak pang sugurin si Blue sa prom, pero pinigilan ko siya.

"Pupuntahan ko po si Nanay," sagot ko.

Sumakay na ako ng jeep. Two rides ang kailangan ko bago makarating sa bagong tahanan ni Nanay. May dala rin akong regalo para sa kanya.

Pumasok na ako sa napakalaking gate at tinungo si Nanay. Nang narating ko na ang lugar niya, umupo ako sa damuhan at ipinatong ang mga dala kong bulaklak sa puntod niya.

"Hello Nanay. Pasensiya na po at ngayon ko lang kayo nadalaw uli. Medyo naging busy lang po ako." Nagsindi ako ng kandila at inilagay ito sa tabi ng puntod niya. "Kamusta na kayo sa heaven? Ako, heto po ang anak n'yo, naka-experience ng first heart ache niya. Ang sakit pala 'Nay. Ang sakit palang magmahal, ang sakit palang masaktan. Bakit ganoon? May kalakip palang sakit ang pag-ibig? Bakit may mga umiibig pa kung masasaktan lang pala sila?"

Napabuntong-hininga ako. "'Nay, mali po ata kayo ni Tatay. Sabi n'yo po, isa pong dyosa ang anak n'yo. Ang sabi n'yo po maganda ako. Pero bakit hindi ako kayang mahalin ng taong mahal ko? Bakit niloko pa nila ako? Pangit ho ba talaga ako? Kapag pangit ho ba, wala ng karapatang mahalin at lumigaya?"