Limerence || Sasusaku (Tamamlandı)

•19•

"Yok Naruto. Yok. Nerede bu adam?"

"Bir bilsem ben de nerede olduğunu keşke." Diyerek sıkıntılı bir nefes verdi sarışın adam.

"Yoksa... Hayır hayır... Tekrar yapmaz değil mi? Tekrar gitmemiştir değil mi?" Diyerek tereddütle sordu Sakura.

"Saçmalama Sakura. Getirme aklına böyle şeyler. Gitmemiştir."

"Bilmiyorum Naruto. Bilmiyorum. Yani üç sene öncede bizi bırakıp gitti. Tekrar yapıp yapmayacağından emin değilim."

"Gitmemiştir. Hatta sana seni sevdiğini söylemedi mi? Bırakmaz sizi. Sadece girmiştir bir deliğe. Çıkar yakında." Diyerek Sakura'yı teselli etme amacı ile konuştu Naruto.

"Umarım. Her neyse benim şimdi Sarada'yı uyutmam lazım. Bir haber alırsan mutlaka bana haber ver. İyi geceler."

"Ederim merak etme. İyi geceler."diyerek telefonu kapattılar.

Sakura sıkıntılı bir nefes vererek oturduğu koltuktan kalktı ve Sarada'nın odasına doğru yöneldi. Yatağında pijamalarını annesi gelmeden giyen Sarada, yattığı yatağın içinde mayışmış bir şekilde annesinin yanına gelip ona hikaye okumasını bekliyordu. Sakura Sarada'nın yanına gelip kızının yanına uzandı. Birkaç dakika saçlarını okşadıktan sonra küçük bir öpücük kondurup kenarda duran komidinden hikaye kitabına uzanırken Sarada'nın sorduğu soru ile duraksadı.

"Anne babam ne zaman yanımıza geyicek?"

Bu soru ile Sakura geri bakışlarını kızına çevirdi. Tekrar saçlarını okşamaya başlayınca bir yandan da kızının sorusuna verecek cevabı düşünüyordu. Ona babasının yine iki haftadır ortada olduğunu söylemezdi. Bu iki hafta boyunca Sarada hep bu soruyu sorduğunda ya geçiştiriyordu ya da sorduğu soruyu es geçerek Sarada'nın dikkatini başka bir şeye çekmeye çalışıyordu.

"En kısa sürede bir tanem. Babanın işleri çok yoğun. O yüzden bize vakit ayıramıyor." Diyerek Sarada'nın saçına tekrar bir öpücük kondurdu.

"Teyefonla arasak olmaz mı?"

(Bir de Sarada daha üç yaşında olduğu için böyle konuşması daha mantıklı geldi bana.)

"Bebeğim babanın işleri çok yoğun olduğu için arasakta açamaz." Diyerek karşılık verdi Sarada'nın sorusuna.

"Hep böyle diyoysun anne." Diyen Sarada annesine kızarak yorganın altına girdi. Sakura derin bir iç çektikten sonra uzandığı yataktan yavaşça kalktı. Zaten mayışmış olan Sarada'yı uyuması için tek başına bırakıp odadan çıkıp kapıyı kapattı.

Hem Sarada'nın babasını sorması hem de Sasuke'nin hala ortada olmaması Sakura için çok zordu. Zaten üç yıl boyunca Sarada'yı tek başına çektiği bütün zorluklar rağmen büyütmüşken, Sasuke'nin geri gelmesi ile üzerindeki yükün az da olsa hafifleyeceğini düşünmüştü. Sasuke'nin geri geldiği ilk aylarda sadece konuşmalarında Sarada'dan bahsediyorlardı başka bir şey konuşmuyorlardı. Ama son zamanlardaki konuşmaları Sakura'nın aklını karıştırmaya yetiyordu zaten. Bir de üstüne Sasuke'nin itirafından sonra onunda Sasuke'ye karşı boş olmadığını anlamıştı. Hayatları berbat bir şekilde başladı ama mutlu bir şekilde bitebilirdi.

Sakura geri salona gidip camın kenarındaki koltuğa oturup dışarıyı izlemeye başladı. Hafiften atıştırmaya başlayan yağmurun damlaları cama vurması ole tok bir ses çıkarıyordu. Sakura yağan yağmurla birlikte dışarıyı izleyip aklındaki düşünceleri düzene sokmaya çalışıyordu.