short stories (compilation)

004

"𝐰𝐡𝐨'𝐬 𝐭𝐡𝐚𝐭 𝐥𝐮𝐜𝐤𝐲 𝐠𝐢𝐫𝐥"

➠ plagiarism is a crime, don't plagiarize the work of others.

––

"who's that lucky girl?" naalala kong tanong ng kaibigan niya noong ipakilala niya ako sa kanila. But, wait. Am I lucky?

kasalukuyan kaming nasa isang restaurant  at kumakain ng tanghalian bago pumunta sa hospital. Check up naming dalawa, and maybe i-schedule na rin ang operation ni Ezikiel.

We're on our way to the hospital, habang nagda-drive ako ay nilalaro naman ng asawa ko ang kambal. As I peeked at the mirror and saw them cuddling, it melt my heart.

After ko magpa-check up, dumiretso naman kami sa isang surgeon. He asked me a favor, na maiwan kami sa labas ni Keziah at silang dalawa lang ni Kenzo ang papasok. I nodded to him, as an answer.

Lumabas sila na may malawak na ngiti, then I smiled back. He hugs me so tight, na para bang wala nang bukas. I didn't ask him what happened, gusto ko kasi ung siya mismo ang magkukwento. Kaso wala naman akong natanggap na impormasyon.

"S-sir needed po ba talaga? Pwede po bang substitute ko nalang muna si Christle?"

"Noted po, s-see you po." crap, isasama pa ako ni boss sa out of town business meeting.

Nagpaalam ako kay Ezikiel, at pumayag siya. Isama ko raw si Kenzo at maiwan sa kanya si Keziah. "Hon, 3 months ako doon. Sure ka na pumapayag ka?" he just kissed my forehead.

Mhm? First time hindi mag text si Ezikiel maghapon. Ano kaya nangyari sa kanila. Miss ko na sila. Habang tulala ako sa cellphone ay lumapit sa akin si Kenzo, he pouted and hugged me tight. Ow, siguro alam niya na nami-miss ko na ang daddy at kapatid niya.

Wth? 4 consecutive days na walang text, kahit calls? I'm already creeping up. Maaga ako luluwas pauwi. Nakiusap ako sa boss ko at pinayagan naman niya ako.

"M-mommy stay calm," yakap sakin ng anak ko habang nagpapanic na hinahanap ang susi ng bahay namin. As I opened the door, there was my daughter with her Daddy teaching her how to play drums.

He stared at me, confused. I hugged him and he cares my back. "Hon, why you didn't text me? Or even call me huh?" as I cupped his face, my tears started to fall.

He wiped my tears and kissed my forehead.
Suddenly our twins hugged us. Kinarga ko si Keziah at tinadtad ng halik sa mukha. Samantalang si Kenzo naman ay hinila si Ezikiel papunta sa kusina.

"Hi sweetie, what happened to you and Daddy while mommy isn't around?" she just stroke my nose down to my lips.

"B-baby? Mommy is asking." she smiled.
"Uhm, Mom I miss you so m-much." then she cried. "Ow, sweetheart. Mommy miss you too."

Years had passed, dama ko ung pagbabago ni Ezikiel. I don't know what happened. Nagiging mainitin ung ulo niya. Madalas na sinisisi ung sarili kapag may masamang nangyayari. Hindi rin malinaw ung memorya niya, na dati siya mismo nagpapaalala kung anong merong okasyon ngayon parang wala nalang sa kanya.

Kaka-graduate lang ng kambal. And I'm now preparing for our little dinner sa balcony. Tatawagin ko na ang maga-ama, but I chose to eavesdrop sa pinaguusapan nila.

"Dad? I hope someday may mahanap rin akong kasing sweet mo kay Mommy. Ung lagi akong tinatawag na Baby, Darling, Honey, at kung ano pang sweet endearment." rinig kong sabi ni Keziah.

"Pero dad, bakit nga ba ganon ka ka-sweet kay mommy?" boses iyon ng Kenzo ko.

"I do have this journal, dito ko sinulat lahat ng sweet memories namin ng mommy ninyo. Nung time na inoperahan ako at halos lahat ng memorya ko ay mabura. I'm thankful na ikaw, Keziah nandon sa tabi ko."

"Kasi you're beautiful as your mom. Kopyang kopya mo ang kagandahan niya. Nung nakita kita, nakilala ka ng puso ko. And hinanap ko ung journal ko, I re-read the chapters that we already finished."

"Nung time na umuwi naman kayo, Kenzo. Thankful ako at sinunod mo si Daddy. Na ipaalala sa akin ung ibang detalye natin, bilang isang pamilya."

"Madalas ako makakalimot ng bagay, 'di ba? Madalas ko rin makalimutan ang pangalan ng mommy ninyo. So instead, na sumakit ang ulo ko kakaisip. I just simply call her some sweet endearment, thankful ako kasi hindi ako sinukuan ng mommy ninyo. Na kahit anong pambabaliwala ko, iniintindi niya pa rin ako. Kahit kailan, she didn't blame me sa mga panahon na sinisisi ko ung sarili ko."

"So, I think you don't need to idolize your dad. But your mom, she did everything for us. Kahit na hirap na hirap na siya pinili niyang lumaban." I froze for what I've heard.

"M-mommy?" saad ni Keziah. Hindi ko namalayan na kanina pa ako umiiyak. They guide me to him, and so he hugged me. He gently cares my hair habang bumabagsak ang mga luha ko.

I whispered to him "I love you, I always do."
He kissed me so I responded.