The boy who loved for the first time

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

-Συγνωμη

- Γιατι

- εεεε που εφαγες ξυλο και ξερεις ολο αυτο

-Μαντι σωστά? Είπε και τον χτύπησα στο κεφάλι ενώ γελούσε
-εε-ε τα ήθελες και τα έπαθες άκου εκει Μάντι σωστά....
-Ακου δεν με πείραξε καθόλου που έφαγα ξύλο στο παλιό μου σχολείο εγώ ειμουν ένας από αυτούς που έτρωγε ξύλο αλλά...... Πάντα χτυπούσα πίσω και κάπως έτσι με απέβαλαν και ήρθα εδώ οπότε δεν με πήραξε που έφαγα ξύλο και όσα για αυτά που άκουσα πρώτον είμαι λίγο μεθυσμένος μπορεί αύριο να μην τα θυμάμαι και δεύτερον άμα τα θυμάμαι θα είμαι εδώ άμα θέλεις να μιλήσεις.
-Ευχαριστω πραγματικά το εκτιμώ αλλά.... Σηχαινομε να μιλάω για τα συναισθήματα μου και γενικά για τέτοια πράγματα....
-Οκ αλλά καλύτερο είναι να μην τα κρατάς μέσα σου μου είπε και μπήκαμε στο common room. Υπαρχαν παντού παιδιά που χόρευαν και έπιναν φασωνοντουσαν και τα συνηθισμένα ξερεται εσείς. Ανέβηκα τις σκάλες για να αφήσω τον Άλεξ στο δωμάτιο του αλλά λίγο πριν προλάβω να ανοιξω την πόρτα ακουσα τις σκέψεις ενός ατόμου που κατέστρεψε κυριολεκτικά την ζωή μου.
-Μαντι είπε και γύρισα να κοιταξω. Ο Άλεξ πήγε να κάνει κινήσει προς τοερος του αλλά του είπα
-Θα το χείριστο εγώ
-Ναι άκου το αφεντικό σου σκυλάκι είπε ο Ντρακο
-Εσυ βγάλε τον σκασμό και εσύ Άλεξ μπες μέσα θα έρθω σε λίγο.
-Τι θες Ντρακο
-Θα τον αφήσεις να σε πηδήξει.... Ούτε καν που τον ξέρεις... Μόλις ήρθε στο σχολείο, τι είσαι καμία πουτανα να πηγαίνεις με όποιον κυκλοφορεί
-Πως με είπες
-ΠΟΥ-ΤΑ-ΝΑ Δεν άκουσες νομίζω ότι το είπα αρκετά δυνατά
-Οχι είπα και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά δύο φορές καθώς τα μάτια μου είχαν θολώσει και τα δάκρυα απειλούσαν να βγουν από τα μάτια μου, αλλά δεν θα έκλαιγα πάλι όχι μπροστά του .... Δεν έχεις το δικαίωμα μετά από αυτό που έκανες όχι δεν έχεις το γαμωδικαιομα να με αποκαλείς πουτανα ειδικά μετά από αυτό που έκανες συνέχισα ακόμα πιο δυνατά με αποτέλεσμα να βγει ο Άλεξ έξω από το δωμάτιο.
-Δεν έκανα τίποτα
-Δεν το ξέρω είπα
-Έλα πάμε να φύγουμε δεν αξίζει είπε ο Άλεξ
-Οχι άσεμε είπα και πλησίασα τον Ντρακο έτσι ώστε να βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής μπορούσα να διαβάσω όλες τις σκέψεις του ότι σκεφτόταν, το παραμικρό πράγμα που απλά βρίσκονταν στο κεφάλι του αλλά για καλή μου τύχη δεν βρίσκονταν και πολλά. Ειμουν τόσο θυμωμένη που απλά τα αγνόησα όλα και είχα κάτσει να κοιτάω τα ψυχρά δίχως συναίσθημα μάτια του.
-Εσενα δεν θα με ξαναβρισεις, δεν θα με ξαναπιάσεις στο στόμα σου και κυρίως κυριως δεν θα με ξανά ακουμπήσεις...... Το κατάλαβες είπα και επικράτησε σιωπή η οποία έσπασε μετά από λίγο αφού του έδωσα μια γόνατος στις μπαλιτσες του εκεί κάτω και απλά έπεσε κάτω κοιτωντας με απορία, και μίσος
-Δεν θα έπρεπε να κάνει κανείς παρέα μαζί σου απορώ πως σε αντέχει η Μια.....Αααααα ναι σωστά δεν σε αντέχ- πήγε να πει αλλά πριν προλάβει να το πει τον ξανακλωτσησα και εκείνος γέλασε ενώ ήταν πεσμένος στο πάτωμα
-Εισαι και πολύ μαλακας νομιζα πως εισουν πιο καλός ξέρεις ότι είχα βρει το καλό μέσα σου και τέτοιες μαλακίες . Αλλά εγώ φταιω όχι εσύ το εννοώ εγώ φταίω που σε εμπιστεύτηκα...... Πάμε είπα αλλά γύρισα πίσω μου να πω κάτι τελευταίο
-ααααα και κάτι ακόμα είπα και πήγα δίπλα στο αυτί του και του ψιθύρισα θα πηδιεμαι με όποιον και οποία θέλω είπα και έτσι έφυγα όχι λάθος πήρα τον Άλεξ και έφυγα. Το παίζει σκληρός αλλά δεν είναι όσο τα έλεγα όλα αυτά μέσα του φοβατανε δεν ήθελε να το δείξει όμως.