Takıntılım(TAMAMLANDI)

^24^

1 sene 3 ay sonra

Deniz'den

Cemreyle evliliğimizin on dördüncü ayıydı ve cemre hamileydi. Bebeği doğurması çok riskli olabilirdi,genetik birşey bu. Doktor hem cemreyi hemde Düş'ün risk içinde olup ikisininde kaybedebileceğimi söyledi. Cemreye vazgeçmesi için çok yalvardım. Onsuz yaşayamazdım ama o da şuan ameliyatta karnındaki bebeği doğurmak için uğraşıyor. Evet şuan ameliyatta,sezeryan doğum yapıyor. Çığlık sesleri geliyor,cemrenin çığlıkları. Sezeryan olması mecburdu ama narkoz istemedi cemre. Bu yüzden çığlık atıyordu. İçeri girmem yasaktı,ağlayarak sadece çığlıkları dinliyordum. En son herkesin sesi kesildi. Hayır ikisini de kaybetmiş olamam değil mi? Tam gidecekken bir ses geldi. Bebek ağlama sesi:) Az önce  korkudan akan gözyaşlarım şimdi mutluluktan akıyordu. Hemen içeri girdim,cemrenin gözleri kapalıydı. Düş doktorun kucağındaydı,baş hemşire yanıma gelip 'başınız sağ olsun cemre hanımı kaybettik' Lütfen bu bir şaka olsun diye içimden Allah'a yalvarıyordum. Hemen cemrenin yanına koştum ve ellerini tuttum. Bir yandan ağlıyor bir yandan da uyan diye bağırıyordum.

Cellat: Cemrem,bitanem hadi kalk bak yanlış bırakma bizi. Hadi bak sen çok güçlüsün,daha seninle çok uzun yıllarımız olucak kalk aşkım. Hadi,lütfen...

Doktorlar beni sakinleştirmeye çalıştılar. Kapıya doğru ilerledim ve cemreye arkam dönüktü. Tam çıkacaktım ki o ses... Hayata geri döndü,kalbi tekrar atmaya başladı! Geri döndüm,nefes alıyordu! Doktorlar beni hemen dışarı çıkardı ve bi o yana bi bu yana dönüp duruyordum. Doktor odadan çıkıp yanıma geldi.

D: Cemre hanım güçlü çıktı:)