de vier ruiters

terug op aarde...wat nu?

HOOFDSTUK 12

Een klein voorgevoel

Nadat jack hoorde wat brian zij wist hij niet wat te zeggen.hij schudde zijn hoofd verward en zij"in ieder geval...we moeten de rest zoeken"

Brian antwoordde:"daar is nu geen tijd meer voor het gaat bellen".en inderdaad het belde.iedereen ging terug naar zijn rij en de schooldag begon op zijn normale ritme.tijdens de pauze gingen brian en jack wel op zoek naar de rest.en toevallig stuite ze recht op  sandra.die ineens heel anders naar jack keek.

"Is er iets?"vroeg jack."nee hoor" andwoordde sandra.maar er was wel iets mis.de jongen waar ze al drie jaar een oogje op had stond nu opeens voor haar. Hoe had ze dat niet eerder door? Sandra deed alsof er niks aan de hand was en ze liepen door. Geen van de drie had enig idee waar mathew was. Ze liepen alle drie de speelplaatsen wel vijf keer af.en dan eindelijk, daar stond hij. Mathew zag jack op hem afkomen en ging weg van het groepje waarmee hij stond te praten. "Wat is er?" Vroeg hij. "Niks ik wil gewoon even alles bespreken" zij jack. Mathew knikte en volgde de rest. Ze gingen aan een bankje zitten. "Dus..." begon jack. "Weet iemand eigenlijk wat er allemaal precies is gebeurt?" Vroeg jack. Niemand reageerde. "Weet iemand wat er ongeveer is gebeurt?". Brian waagde het erop. "Eeeuhm...we kregen allemaal een visioen daarna dromen dan volgde we een of ander pad naar een andere demensie toen gebeurde er nog meer...we hebben speciale krachten...en nu zitten we hier als de vier die de zes demensies moeten redden". "Daar komt het wel op neer ja" zij mathew. "Zouden die krachten hier eignlijk ook werken?" Vroeg sandra. "Probeer eens" zij brian grappend. "Waarom niet eigenlijk" antwoordde mathew. "Gek!!!" Riep sandra. "Wel...jij wouw het toch weten" zij jack. "Goed dan maar niet hier...en niet nu"zij sandra.de bel ging opnieuw. Na school gingen ze samen naar het bos. De eerste die probeerde was natuurlijk sandra. Ze concentreerde haar. Ze haalde diep adem...en bij het uitademen begon ze te zweven. "Het werkt!" Riep mathew. Sandra transformeerde.en daar stond ze. Daarna probeerde jack. Hij haald diep adem. Opnieuw werd hij woedend. En dan uit het niets. Stond daar de dood. Daarna probeerde ook brian en mathew. Zonder al teveel moeite veranderde zij ook. "Wat nu dan?" Vroeg mathew. "Laten we wat plezier hebben" zij jack terwijl hij letterlijk recht naar de top van een boom liep. Hij plukte de hoogste dennenappel eruit. Hij gooide hem de verte in "hey, Brian!" Riep hij. Brian grijnsde, hij nam zijn boog spande er een pijl in en schoot de dennenappel de lucht uit. Iedereen begon te lachen. jack sprong weer uit de boom recht op despair. "Kom op!!!" Riep hij met zijn doods-lage stem. En hij reed snel door. De rest volgde ze reden door rieviren lanks bergen en bomen, heuvel op heuvel af. Na een tijdje stopte ze aan een piknick tafel. Niemand wist nog waar ze precies waren, maar wat maakt het uit. Ze gingen aan het tafeltje zitten ofja dat probeerde ze toch aangezien war zo groot en breed was als een schoolbus. Maar met een paar...'aanpassingen' kon ook war gaan zitten. Totdat hij dan uiteindlijk door het bankje heenzakte. "Pff...ik sta wel!!!" Zij hij licht geëriteerd. "Maar...waar moeten we deze nacht eigenlijk heen?" Vroeg strafe. "Dat heeft hij toch al gezegd we springen gewoon op ons paard en we denken aan die plek" zij sandra. "Ow juist ja" zij strafe. Ze reden terug naar huis...

Die nacht:

Jack was de eerste om het huis uit te glippen. Hij sprong op despair die zoals gewoonlijk uit de grond tevoorschijn kwam. En reed weg. Hij deed wat sandra zij. En dacht aan 'het rechtershof' voordat hij het wist ging hij door een portaal dat daarna als een steekvlam terug dichtschoot. Aan de andere kant kwam death aan op despair. "Je bent er" zij de rechter. "Ja...lang geleden he" zij jack. Hij wachtte even op de rest. De eerste die ook tevoorschijn kwam was sandra. Die een beetje raar deed. Ze keek weg van jack, ze begon te blozen. Ofja dat dacht ze toch. Maar dat was gelukkig niet zichtbaar aangezien ze fury was. Opeens kwam de redder in nood. Strafe kwam aan op zijn trouwe sorrow. "Nu alleen nog war" zij jack. En alsof je van de duivel sprak kwam war aan. "Goed dan" zij de rechter. "Jullie moeten leren hoe je je krachten moet gebruiken, jullie gaan naar de derde demensie...het dodenhof jullie zullen leren vechten daar " zij de rechter. Een protaal ging open en de vier ruiters liepen erdoorheen. Aan de andere kan werden ze verwelkomd door...de dodenheer en de koning der zielen. Zeg maar de uitbaters van 'de kerkers der zielen' hier gaan alle zielen heen nadat de dood...de voorganger van jack dus...is gekomen. Best wel een akelige plek. Maar wat zou je ook verwachten. De dodenheer kwam dichterbij "jij" zij hij en hij wees naar jack "jij ben de opvolger van de dood de vrelosser van zielen, brenger van verderf en wanhoop". "Wel bedankt" zij jack grappend. "Zwijg! Vandaag zullen jij en de ruiters leren hoe je moet vechten en gebruik maken van jullie krachten" zij de dodenheer. " en jij" zij de koning der zielen "jij vooral zal dit leren...je moet je voorganger aflossen...het is voorbestemd...maar nu volg mij" . De twee gijngen op pad en de ruiters volgden. Ze gingen door een grote poort het hof uit. "Dit is het verloren land" zij de dodenheer. " hier zwerven alle zielen rond die geen plek kregen in de andere demensies. "Sommigen,de meeste eigenlijk...vormen een bedrijging voor de kerkers". "Schakel ze uit door gebruik te maken van dat wat jouw is geschonken". De twee heren verdwenen in het niets. De vier ruiters keken elkaar vragend aan. Maar toen voelde death zich raar, alsof hij hier al eerder was geweest. Alsof hij hier zelf had rondgelopen. Het kwam in ieder geval van pas toen een grote kreet was te horen. "Het komt van de brug!" Riep death. En hij reed aan een rotvaart verder. Hij had gelijk toen  ze voorbij alle bergen kwamen en aan een open leegte kwamen zagen ze in de verte een gigantisch organisme. "Een steenman" zij death. "Wat bedoel je daarmee?" Vroeg war. "Geen idee" zij death "het is gewoon do dat is alles wat ik weet". Ze naderden het gigantische...gesteente?? Hoe kon death dat weten? De gigant draaide zich om. En slaakte een oorverdovende kreet...ookal had het geen longen. Death reed nu nog sneller. Hij ging rechtstaan op despair en sprong wel tien meter de lucht in. Met de dodengrip die hij ondertussen goed onder de knie had greep hij naar de schouder van de steenman. Hij landde, met een paar grote zwaaien van zijn zijsen hakte hij de arm van het monster af. De arm sloeg met een grote klap de grond op. "Een beetje hulp mag hoor!!!" Riep death van helemaal boven. War antwoordde "ja doet het anders heel goed hoor". En stapte voor de voeten van het gesteente af. Hij haalde het slachzwaard van zijn rug. Met een krachtige zwaai...deed hij eigenlijk niet veel. "Wat!!?" Riep hij. "Je moet zijn gewrichten raken!" Riep death. Hoe wist hij dit allemaal??? War sprong op het been en klom naar de knie van de steenman. Hij haalde uit met een harde slag. Een grote brul was te horen zowel van war als van de steenman. Het gestalte viel omver zijn hoofd sloeg tepletter op de grond. Een laatste harde slag van war maakte het af. "Dat was een" zij war. "Van de hoeveel?" Vroeg strafe. "Geen idee" zij death. "Maar het zal niet te min worden dat is zeker" zij hij. "Hoe weet je dat zo zeker?" Vroeg fury. "Een klein voorgevoel" zij death.