Η ανατροπή

Κεφάλαιο 11

Jungkook POV

Είχαμε φύγει από το νοσοκομείο εδώ και ώρα. Βραδυαζε τώρα. Ήμουν μαζί με τον Jimin και καθόμασταν στο καναπέ. Μου έδειχνε τα στοιχεία που βρήκε για την Χριστίνα. Τον ρώτησα :

-" Πώς ξέρουμε ότι αυτό είναι αλήθεια?" Με κοίταξε και αναστεναξε.

Μου είπε αγανακτησμενος :

-" Jungkook , μην είσαι τόσο ξεροκέφαλος. Οι πληροφορίες αυτές είναι από έμπιστες ιστοσελίδες."

-" Άμα δεν την δω να περπατάει όρθια στους δρόμους δεν πιστεύω τίποτα. Είδα το πτώμα Jimin. Όπως και όλη η οικογένεια της. Είναι δύσκολο να πιστέψω ότι αναστήθηκε." Του είπα.

Αυτός αναστεναξε και μου είπε :

-" Δηλαδή τι θα κάνεις στην Μάγδα? Θα την βασανίζεις μέχρι να παραδεχτεί κάτι που δεν έκανε?"  Έμεινα σιωπηλός. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Είχε δίκιο.

-" Συγγνώμη. Δεν ήθελα να το θέσω έτσι." Είπε.

Έκανε μια παύση και συνέχισε :

-" Είναι αργά. Καλύτερα να πηγαίνω. Καληνύχτα." Μάζεψε τα πράγματά του , του είπα καληνύχτα και έφυγε.

Ήταν όντως αργά. Δεν είχα ύπνο. Πήγα ξανά στο νοσοκομείο.

Μάγδα POV

Κοιμόμουν μέχρι που άκουσα έναν θόρυβο. Ξύπνησα απότομα και κοίταξα γύρω μου , αλλά δεν είδα τίποτα. Σκέφτηκα ότι θα είναι από την φαντασία μου. Ξαφνικά άκουσα κάποιον να προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα. Ήμουν σε δίλημμα. Να την ανοίξω ή όχι? Τελικά αποφάσισα να την ανοίξω. Είδα...

-" Jungkook? Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα?" Με αγνόησε και προχώρησε προς τα μέσα.

Με ρώτησε :

-" Έφαγες?" Ήμουν στα πρόθυρα να μην του απαντήσω αλλά τελικά του απάντησα :

-" Όχι. Τα φαγητά του νοσοκομείου είναι χάλια." Κλείδωσα ξανά την πόρτα και πήγα να κάτσω στο κρεβάτι.

Μου έδωσε μια σακούλα με κάτι μέσα. Τον ρώτησα :

-" Τι είναι αυτό?"

-" Βάφλα." Μου απάντησε καθώς κάθησε στον καναπέ.

-" Ευχαριστώ." Του είπα αλλά δεν μου είπε κάτι.

Άνοιξε την τηλεόραση και άρχισε να βλέπει.

-" Ακόμα δεν μου απάντησες στην ερώτηση μου. Γιατί ήρθες?" Τον ρώτησα και με κοίταξε.

-" Τρώτε και μην μιλάς." Μου είπε και τα παράτησα.

-" Δύσκολα καταλαβενεται ένας άντρας." Είπα από μέσα μου.

-" Είπες κάτι?" Με ρώτησε και με κοίταξε.

-" Και τι έγινε άμα είπα?" Τον ρώτησα με σηκωμένο το ένα φρύδι.

Είχα τελειώσει την βάφλα και ήμουν στον κάδο δίπλα από το καναπέ. Μου τράβηξε το χέρι και με έκανε να κάτσω κοντά του. Υπερβολικά κοντά του. Προσπάθησα να κάνω πίσω αλλά με τραβούσε όλο και πιο κοντά του. Τελικά μου είπε :

-" Πήγαινε κοιμήσου. Είναι αργά."

-" Ποτέ θα καταλάβεις ότι δεν είμαι 5 χρόνων για να μου λες τι να κάνω?" Του είπα με νεύρο και απομακρύνθηκα. Έκατσα ξανά στο κρεβάτι και τον άκουσα να λέει :

-" Έσυ πότε θα καταλάβεις ότι μπορώ να σε χειρίζομαι εύκολα αφού με φοβάσαι?" Είχε κάποιο δίκιο αλλά του ανιμηλισα :

-" Άμα είμαι τόσο βάρος για εσένα γιατί δεν με άφησες να πεθάνω?" Ήρθε κοντά μου και μου είπε :

-" Γιατί οποίος σκοτώνει την γυναίκα του είναι αξιολυπητος." Και έφυγε από κοντά μου.

Έμεινα για λίγο ακόμη ξύπνια και μετά κοιμήθηκα.