DENIAL SERIES: BOOK 1

7

"SO YOU'RE telling me that you're that kid?" - gulat na pagkokompirma ng hepe. Tumango naman ako at seryuso ng tumingin sa kanya.

"So please give me approval to get my revenge Chief. I want them to pay."- sabi ko kaya tatang-tango itong nag-isip at tsaka Tumango.

"You know that revenge leads you nothing but I'll let you help us find them. Pero hindi mo pwedeng idala ang mga kriminal nayon dito na walang malay."- pinal na sabi nito kaya napaismid nalang ako.

"What if I happened to kill them?"- pagbabakasali ko.

"Engineer Alvares you have your image to protect. At isa pa kung kinakailangang iwasan, ay iwasan mong pumatay."- paliwanag nito at nakuha ko naman ang punto nito.

Bumuntong hininga lang ako at saka nanahimik.

"So you're that kid who escape from shelter? I'm proud somehow because you graduated by yourself. AHH I just can't believe it." - pagbabalik nakaraan nito na para bang inaalala nito ang mga panahong iyong.

Naalala ko tuloy ang nakaraan kong yun. Natuto akong tumira sa bodega kung saan ako pumasok ng trabaho upang makapag-aral at makakain. Natuwa akong alalahanin iyong at ikumpara kung gaano kataas ang tinatamasa ko ngayon.

Si Ferrer at Prestido at mga kasama nila kanina ay pare parehas nakakulong ngayon at dahil matagal na silang wanted. Pinaghahanap pala ang mga loko sa dami ng crimen na kinasangkotan. Chief told me that his past few years Ferrer and his accomplices are drug cindicates, human traffickers, and other illegal stuffs. Buti naman atleast naging good Samaritan pa ako sa paghuli sa kanila.

A WEEK passed and I focused my attention in working with my so-called friends. I'm losing appetite as I'm losing my grip on every informations we have. It keeps on changing. I know someone's controlling them as if it is hiding the truth.

I deeply sighed and drop my weight on my chair. I look at the ceiling and frown.

*ding*

I knotted my forehead and checked my email. It's an invitation in a charity from my previous client.

I look unto the visitors list and smirk.

Sa 16 years kong paghihintay na akala ko'y mas matagal pa, heto na ngayon at sinusubukan ako. Sa tagal kong naghintay ang dami kong paraan at inisip na torture sa mga pumatay sa pamilya ko.

I was once a 8 years old kid in the street. Sleeping and eating beside a bunch of trash. Pagkatapos ng insidenteng iyon sa pamilya ko, napunta ako sa isang shelter, naging kalbaryo ang buhay ko doon sa loob ng isang linggo. Na kahit sa pagkain at tubig ay iniisip kong may lason. Kahit nakangiti sakin ang mga madre at nurses ay sa tingin ko ay nakatago doon ang sama nila. Nababalot ako ng takot sa puso at isip sa mga panahong iyon kaya tumakas ako.

Naging palaboy ako. Tumira ako sa silong ng tulay. Araw araw ay lumalabas ako para magnakaw sa malapit na tindahan at panederia dahil takot akong humingi. Palagi ako sa isang bookstore pero di pa ako hinuhuli ng may ari kahit di ako nagbabayad sa mga binabasa ko doon sa loob. Minsan nga ay naglagay siya ng nakamangkok na kakanin sa reading area kung saan ako pumepwesto noon ngunit sa takot ko ay hindi ko iyon kinakain. Kinakain ko lang ang pagkain pag nakasachet ito o nakaseal, dahil siguro doon ay palagi ng sealed ang nilalagay nito sa pwesto ko. Hanggang sa naging magaan ang loob ko sa may-ari. Isa siyang 33 years old na babae, maganda at mestisa. Kinausap niya ako noon na bukas daw ang bookstore niya para sa akin, gusto niya din daw akong amponin dahil dalaga palang daw ito ngunit tumanggi ako dahil sa takot ko. Kaya nagkasundo kami na maglilinis nalang ako sa bookstore niya sa murang edad ko kapalit niyon ay bibigyan niya ako ng bayad kaya pumayag ako. Nagbabasa, nagsusulat, at naglilinis ang naging routine ko sa araw araw. Ginawa kong skwelahan ang bookstore na iyon sa loob ng halos sampong taon.

Hanggang sa nasa tamang edad na ako, si auntie Chin ang naging ina inahan ko. Naging close ako sa kanya, masaya ako. Marami and nagbago sa akin, dina ako natatakot sa mga tao ngunit nagiingat parin ako. Nung 18th birthday ko, pinaghanda ako ni auntie Chin, umiyak pa ako nun. Kinagabihan niyon ay sinabihan niya na may skwelahan siyang nakita na open for acceleration student. Yun ay ang mga di nakapag aral na gustong mag aral ng hindi itutuloy ang natapos na grade, mageexam ka lang. Gaya sa akin grade 3 ako nung tumigil ako. Natuwa ako sa balitang iyon.

Nagexam ako doon sa school na iyon at nakapasa ako sa pang Senior High School level.

Halos pagbagsakan ulit ako ng langit noong namatay si auntie Chin dahil may sakit ito sa puso. Kaya pala hindi na siya nag abalang maghanap ng asawa. Wala akong ginawa noon kundi iyak ng iyak. Si auntie Chin ay ulila na din kaya lahat ng naiwan niya ay kagulat gulat na naiwan sa pangalan ko. Noong nasa libing niya kase ay mag isa lang akong nagluksa kaya inaakala ko na talagang wala na itong kamag anak.

Isang matandang lalaki ang pumasok sa bookstore at may inabot na brown envelop sa akin at nagpakilalang abogado daw ito ni auntie Chin. Pinaliwanag nito sakin ang nasa mga dukomento at nagulat ako sa mga iyon. Lahat ng pagaari nito ay nalipat sa kin. Bahay, bookstore, sasakyan at isang black card. Hindi ako tanga para di alam ito.

At dito nagsimulang gumanda ang buhay ko at utang ko kay auntie Chin iyon. Diko ito sasayangin.

Author's Note:
Hello sa consistent reader at kumukulit na ituloy ko ang pagsusulat na si DNCSLD alam mo na kung sino ka. HAHAHA wala din naman akong readers kaya okay lang to. Iimagine nalang ako na may readers. (Eh pano magkakareaders eh di mo naman pinopromote)

Ay sorry..