"Morgen weer school, dacht Monique, daar heb ik nou helemaal geen zin in. Elke keer weer hetzelfde. Elke keer weer het zelfde groepje kinderen dat mij opstaat te wachten. Altijd. Nooit is er een keer dat ik niet opgewacht word en gelijk iedereen over mij heen. Nooit. Ik kan er gewoon niet meer tegen. Ik ben depressief, hoef de wereld niet neer te zien. Het lijkt me dat dat beter is. Niemand mag mij. Het boeit mijn ouders ook niet als ik er niet ben. Ze merken het toch niet. Ze zijn alleen meer met zichzelf en elkaar bezig. Ze zeggen nooit wat tegen me. Heel af en toe. Als ik hallo zeg. Dan is het: "hey, ben je nou al thuis". Blijkbaar kijken ze njet op de klok, of zijn ze gewoon dom. Welke scholier komt er nou om half 7 huis van school. Meestal ben ik dan gewoon al uren thuis maar staat de tv weer te hard waardoor ze mij niet horen. Nouja, zo gaat mijn leven dus. Niemand mag mij, geeft om mij. Niks. Ik snij mezelf nu wekelijks. Ik weet niet wat ik anders moet doen. Ik weet dat het fout is, dat het slecht is. Maar dit is nog maar het begin.....
