Ik kijk ze bang aan. Wie zijn dit? Wat moeten ze van me? Wat gaat er gebeuren? Gaan ze me kapot maken? Waarom, waarom ik? Zoveel vragen spoken er door mijn hoofd. Ik bedenk wat ik moet doen. Het zijn veel jongens. Ik gok een stuk of 10/12. Allemaal uit, ik denk de vijfde klas. Ik kijk om me heen, in de hoop dat toch iemand me ziet. Ik probeer te schreeuwen maar dan legt 1 van de.jongens zijn hand op mijn mond. De andere jongens lachen hard maar net niet zo hard dat anderen ze.kunnen horen. Ik voel echt dat ik misselijk word. Ik moet huilen. Als de.
jongens 1 traan van me zien gaan ze me uitschelden: "mietje, watje, jij kan ook nergens tegen he? Nou wacht maar af wat je nog allemaal te wachten staat". Ik krijg van elke jongen een stomp in m'n maag en ze lopen weg. Ik denk na: "Wat bedoelen ze met: 'wacht maar af wat je nog allemaal te wachten staat'? Ik ben bang, heel bang, huilend meld ik me af en fiets langzaam naar het bos, waar niemand me stoort. Ik pak een mes uit mijn tas (die ik altijs bij me heb) en plaatst hem in mijn arm. Mijn arm begint te bloeden, 3 flinke sneeen. Het doet pijn maar ik zeg altijd: pijn is fijn en bloed is goed.
