Gekozen en Genomen

Part 24

{Isabelle}

Het etentje was gênant, echt gênant. Heel mijn mond hing vol bloed natuurlijk en toen vroegen ze vragen aan ons. Is ze al gemarkeerd? Hebben jullie al,... je weet wel wat gedaan?

Hoe durven ze dat al te vragen.

De rest van de avond was saai. Ik ben terug gegaan naar mijn 'kamer'. Eigenlijk de zijne. Hij is noch beneden. Dat hij daar maar blijft. Met zijn arrogant gedrag. Het is net een tweede Bryan. Als ik denk aan Bryan, denk ik Myrthe, mijn zusje. Ik moet haar redden.

Ik sta op van het bed waar ik op zat en ik loop naar het raam toe. Er is een balkon en ik ga erop staan. Het is zeker 5 meter springen en onder mij zijn doorstruiken. Wat maakt het uit? Ik moet mijn zusje vinden, en snel. Ik wil niet dat zij ook zo'n monster wordt als mij. Daar is ze veel te goed voor.

Het nachtkastje is mooi, maar het moet nu eenmaal gebeuren. De poot vliegt er met een krak vanaf. Ik raap hem op en loop naar de deur, ik steek de poot zo door de klinken dat de deur niet meer opengaat. Met mijn vampiersnelheid loop ik naar het balkon en spring ervan af. Ik zweef even en komt 10 meter van de rozenstruiken op de grond. Waar ik geen rekening mee heb gehouden zijn de wachters. Oepsie.

Ik begin te rennen en als ik achter me kijk zie ik al een hele groep wolven achter me aan rennen, inclusief Calum, die helemaal voorop loopt. Er doemt een hek op, en ik spring er met gemak over. De wolven moeten even klimmen maar ook zij geraken er makkelijk over. Calum huilt maar ik weet niet waarom. Bomen suizen langs mijn oren als ik ze voorbei loop. Ik weer vooruit en dan wordt alles zwart.

{Calum}

Ik zat lekker achter de bar een biertje te drinken als ineens Isabelle neerkomt op het gras. De beveiling verandert en ik verander mee. Met een groot aantal lopen we achter haar aan. Man die meid is snel, zegt Jayden via de link. Er klinkt wat instemmend geluid. Het hek doemt op en Isabelle springt er met gemak over. Ik klim er snel over net zoals de rest en al snel zetten we de achtervolging verder in. Ineens schiet me iets te binnen en ik huil. Er zijn nog wolven van mijn roedel verderop in het bos en ik waarschuw ze voor Isabelle.

Isabelle kijkt achterom, naar ons, wat ze niet ziet is dat een van mijn wolven voor haar is gaan staan en nu kei hard op haar kop slaat.

{Myrthe}

Bryan sleurt me letterlijk mee naar beneden, dan weer naar rechts, links, rechtdoor, een deur door, trap op, trap af, gang door. Ik verdwaal nog echt. Na een tijdje komen we aan bij een grote deur. Ze gaan open en Bryan duwt me naar binnen en sluit dan de deuren.

"Wat is dit voor plek?" vraag ik aan hem.
"Je grooste nachtmerrie." is zijn antwoord. Zijn tanden groeien en hij komt op me afgelopen met een grote grijns. Ik loop verder naar achter en bots tegen de muur. De kamer is groot en wit. Zo wit. Mijn oog valt op een dolkje in de hoek van de kamer. Bryan staat in het midden stil en heeft zijn ogen gesloten. Dit is mijn kans. Ik loop zo snel als ik kan naar de dolk en hou hem in mijn hand vast. Bryan kijkt op en zijn ogen ontmoeten de mijne.

Hij begint te lachen. Ik krijg er rillingen van maar niet onprettige. Zijn lach vult de hele kamer.

"Schat, geef dat ding maar hier." Hij steekt zijn hand uit en loopt richting mij. Ik schud mijn hoofd. In een seconde staat hij naast mij met het dolkje tegen mijn keel gedrukt.

Mijn aandacht wordt getrokken door de deuren die weer opengaan en de koning die binnenkomt.

"Bryan, begin maar."

-----------------------------------------------------------------

Zo leuk? Hoepelijk wel. 665 (zonder a/n) woorden, het is niet lang maar dit hoofstuk is langer dan normaal :). Het einde komt inzicht, maar er komt een vervolg. Ik denk dat er nog 6 delen komen en dan nog een epiloog, maar dat moet ik noch zien.

Je ziet een foto van Jayden in wolven vorm.

xx