Στα Πέλαγη των Ματιών Της ( Στα Άδυτα Της Καρδιάς Σου 2ο Βιβλίο )

Κεφάλαιο Είκοσι - Όσα δεν ήξερες

Αγαπημένοι μου αναγνώστες σας αφιερώνω άλλο ένα κεφάλαιο με απεριόριστη αγάπη και ευγνωμοσύνη διότι η αγάπη σας δίνει φτερά και πνοή σε κάθε κεφάλαιο!
Εξαιρετικές ευχαριστίες στις λατρεμένες αναγνώστριες @Rose_17 DianaRay1 Dionysia1980 _ioannidouu Feggari70 fontana1981 ElliPam91 elenitsentzou KontrafouriDimitra KikiMoutafidou dimfil nikollll_19

Μα που βρισκόμουν ξαφνικά προ ολίγου δεν κοιμόμουν στην αγκαλιά της με τα άστρα να φωτίζουν το πανέμορφο πρόσωπο της ;

Πως ξαφνικά βρέθηκα σε αυτό το άθλιο υγρό υπόγειο ξανά ; Γιατί είχα αλυσίδες βαριές περασμένες στα χέρια και τα πόδια ;

Το σώμα μου πονούσε και η ανάσα μου ολοένα βάραινε οσο περνούσε η ώρα ένιωθα λες και με είχαν υποβάλει στο χειρότερο μαρτύριο .

Όλα γύρω ήταν σκοτεινά και η μυρωδιά της μούχλας κυριαρχούσε στα ρουθούνια ήμουν αιχμάλωτος της οργάνωσης στην οποία εαν δεν δεχόμουν να ηγηθώ θα με σκότωναν.

Ενώπιον μου στεκόταν ολοζώντανος ο ίδιος ο πατέρας μου κραδαίνοντας ένα πιστόλι ανάμεσα στα δάκτυλα του απολάμβανοντας να διαβάζει την αγωνία στο βλέμμα μου στοχέυοντας προς το μέρος μου προτού κολλήσει την παγωμένη κάννη του με φόρα στο μέτωπο μου απειλητικά.