Belirsiz Son

Beklenmedik Kabiliyet

[Sheila]
Sabah uyandığımda günlerdir acıyan bileğimdeki damarların artık acımadığını fark ettim. Kollarımı ileri doğru uzatmış artık alışmış olduğum acının yok oluşunu sindirdim. Doktora gitmeme rağmen damarlarımdaki ağrının kaynağını bulamamıştık. Kimse bunun önemli bir şey olabileceği ihtimalini düşünmediğinden ben de pek umursamamıştım.

Uyuşmuş bacaklarımı yataktan sallandırıp kalkacakken bacaklarımın tutmadığını fark ederek yere yığıldım. Ne olduğunu anlayamadan kollarımla bedenimi kaldırıp tekrar ayağı kalkmaya çalışsamda tekrar yere yapışmıştım. Bacaklarımın felç olup olmadığını anlamak için bacağıma yerde duran bir kalemi batırdım ve acıyla inledim. Bacaklarım felç değilse neden kalkamıyordum?

"Baba! Baba!" Diye bağırsamda hiçbir tık yoktu. Kimden yardım istiyorsam? Çoktan aşık olduğu işine gitmiştir. Kollarımla sürünmeye başladım ve sonunda merdivenlere geldiğimde kendimi yavaşça basamaklardan aşağı bıraktım. Dengeli bir şekilde yere tekrar düştükten sonra ev telefonundan ambulansı aradım.

Beş dakika olmadan evimin camına yansayan kırmızı ve mavi ışıkları fark ettim. Bacaklarımı hareket ettiremesemde çok soğukkanlı bir şekilde bekliyordum. Sonunda kapı çaldığında sürünmekten güçsüzleşmiş kollarım ile kapıyı açtım. İçeri giren iki genç kız beni kaldırıp ambulansa bindirirken bir tanesinin gözlerinin turuncu olduğunu fark edip daha yakından bakmak için yüzümü yüzüne yaklaştırdım. Bana gülümseyip, "Beğendin mi?" Diye sordu.

Panikleyip, "Evet ilk defa görüyorum sadece." Derken ambulansın kapısını kapattılar. Beni muayene edeceklerini düşünerek beklerken ikiside üstlerindeki sağlıkçı kıyafetlerini çıkardılar. Az önce iki sağlık görevlisi gibi duran insanlar şimdi aksiyon filminden çıkmış gibi gözüküyorlardı. İkiside siyah, dar ve deri kıyafetler giyiyordu. Hatta utanmasam aşırı derecede ateşliler diyebilirim.

"Ne oluyor?" Diye sorduğumda ikiside birbirine dönüp sessiz bir kıkırdama attı. İçlerinden turuncu gözleri olan kız yanıma yaklaşıp sedyenin sol tarafına geçti. Dizlerinin üzerinde durup, "Sana doktorlar yardım edemez. Şimdi söyle bakalım, son zamanlarda kendinde ne gibi değişiklikler hissediyorsun." Diye sordu.

Bana neden böyle bir soru sorduğu hakkında pek kafa yormamıştım. Fantezilere sahip iki sağlık çalışanı ile karşı karşıyaydım sadece. "Ee, gördüğün gibi felçim." Dedim ve diğer kumral kız gülüp, "Onu görüyoruz canım. Başka ne değişiklik yaşadın. Kollarındaki damarların sürekli ağrıması ya da sırtının arasıra ateşe değmiş gibi yanması falan. Herhangi bir şey?" Dedi.

Bu iki şey de bana olduğundan biraz şaşırmıştım. Bu hemşireler harbiden işerinde iyiydi. "Evet ikiside oldu. Neyim var? Sınavların stresi falan mı?" Dedim. Turuncu gözlü kız bana aşağılayıcı bir bakış atmıştı. "Dünyevi konuşmalara hala alışamadım. Neyse sadede gelelim. Bu yaşadığın değişiklikler evrimini tamamlamaya yaklaşmış olmandan kaynaklanıyor. Bacaklarını kullanamaman son aşamaydı. Birkaç gün içerisinde sana özel Kyky'ın ortaya çıkacak ve bu sırada gözümüzün önünde olman gerekiyor." Dedi ve şaşkın yüzüme bakmak ona zevk veriyormuşçasına sırıttı.

"Kyky diye bir hastalığım mı var yani? Ne diyorsun anlamıyorum 'evrim' derken neyi kastediyorsun?" Dedim ama ikiside arabanın durmasıyla kapıyı açtı. Karşımda hastanenin kapısını beklerken büyük ve ihtişamlı bir bina ile karşı karşıya geldim. Nereye geldiğimi bilmiyordum ama gelmem gereken yere gelmediğim kesindi.

İki kız beni sedyeden indirip bir tekerlekli sandalyeye bindirdi. Sandalyenin tekerleğinin üst kısmındaki demire tutunurken etrafa bakınıyordum. Lacivert üniforma giyen birçok benim yaşımdaki insan etrafta kendi işleriyle ilgileniyordu. Sonunda binanın içerisine girdiğimizde etrafa bakındım. Beden duvarları taştan, iç duvarları tuğladan ve döşemeleri ahşaptan yapılmaydı. Duvarların üzerinde her iki metrede bir büyükçe tablo asılıydı.