Hayata Sıfırdan Başlamak

Yanlızlık Senfonisi

Adım Esma,12. sınıftayım.Son sınıfta olmak güzel çünkü okul bittiğinde üniversiteyi kazanabilirsem,üniversite hayatını çok merak ediyorum.Üniversite bana biraz özgürlük gibi geliyor,hayatımın en iyi dönemini üniversitede geçirecekmiş gibi heyecanlanıyorum bir an önce mezun olmak istiyorum.Dostlarımla üniversite hayatına atılmak,hayallerimdeki mesleği-doktorluğu- kazanmak,kendi hayatımı kurmak istiyorum.
Kendimi bildim bileli,yanlızdım ben bu dünyada,hiç görmediğim annem ile babam bile beni bir yetimhaneye vermiş,beni istememişlerdi belki başka bir sebepten yetimhaneye verilmiştim ama her ne sebepten olursa olsun beni küçücük yaşımda bi başıma bırakıp gitmişlerdi.Eğer şimdi karşımda olsalardı onlara ne kadar kızsamda dayanamaz hemen sarılırdım.Beni bebek iken alan aile 15 yaşıma geldiğimde her şeyi anlatmıştı,o zamandan beri (yani tam 3 yıldır) gerçek ailemi arıyorum.
Üvey annemin adı Selma,üvey babamınkisi ise Hakan,ikiside bana gerçekleri anlatana kadar gerçek ailemmişçesine bana çok yakın davrandılar,gerçekten haklarını ödeyemem.Gerçekleri öğrendiğimde yıkılmıştım,o gün doğuştan yanlız olduğumu ve terk edilmeye mahkum olduğumu anladım.O günden sonra herkese güvenmeye başladım,çünkü bir daha yanlız kalmak istemiyordum,kendime gerçek bir dost ve gerçek bir Eş bulmak için herkese güvenmeye,her şeye iyi Tarafından bakmaya çalışmıştım.Dostlarımın adı Beril ve Ceren.Onlar beni hiç yanlız bırakmadılar,hayata yanlız başlasam da doğru arkadaşları bulduğum için bir nebze olsun seviniyorum. Onlar ailemi bulmaya çalışırken bile, çok yardımcı olmuşlardı.Ama onlara dair hiç bir iz bulamadık.
Çalışkanımdır,hayalimi gerçekleştirmek için çok çalışıyorum,bir hedefim olması beni dinç tutuyor tabi ilk önce dostlarım.Size erkek arkadaşımdan bahsetmedim,adı Emre,biz birbirimize aşığız.Kaderimizin aynı olması bizi birleştirmiş ve ayrılmamızın mümkün olmadığı konuma getirmişti.

Doğuştan yanlızım demiştim ya aslında Beril,Ceren ve Emre varken üveyde olsa anne ve babam varken hayat o kadar da kötü değildi.Onlar hayata tutunmamı sağlıyor,yanlız başladığım hayatta mutlu olmama,sevdiklerimin olabileceğine,aşk gibi paha biçilmez bir duyguya sahip olmama vesile oluyorlar.Onlar olmadan kimsesiz,onlar olmadan duygusuz,onlar olmadan kederli ve yanlızım.Ama iyi ki varlar ve iyi ki benimleler.
Yarın 12.sınıfın son günü tatilde Beril,Doğukan(Beril'in erkek arkadaşı)Ceren,Umut(Ceren'in erkek arkadaşı)Emre ve ben Bodrum'a gidiyoruz.Yaptığımız tatil planı tatilin bomba gibi geçmesi için yeter de artar bile.Okuldan sonra bizim kızlarla alışverişe çıkacağız,alışveriş yapmak bizim için ne kadar hârikaysa,tatil için alışveriş daha da fazla harika oluyor.Son kırk dakika bana işkence gibi geldi,bir an önce alışverişe çıkmak istiyordum...
Ders bittiğinde uzun bir of çektikten sonra Ceren'e döndüm.Ceren "alışverişten sonra sinemaya mı gitsek"dediğinde,Beril ile aynı anda ona garip,garip baktık ve "Yarın okulun son günü ve gerçekten sinemaya gitmek istediğini mi söylüyorsun !?"
- "Aynen öyle canım çok iyi bir film varmış vizyonda,gitmeliyiz."
- "Peki"
- "Tamamdır"
Zil çaldığında rahat bir nefes aldım... Aynı anda :
"Hazır mıyız ?"
"Evet"
...