𝐔𝐧𝐝𝐞𝐫𝐬𝐭𝐚𝐧𝐝 ¦ 𝐇𝐲𝐮𝐧𝐢𝐧

10

Ben Jeongin'den hoşlanmaya başlamıştım ve yakın zamanda ona çıkma teklifi edecektim. Ta ki onun ölüm haberi gelene kadar. Dün öldüğünü öğrenmiştik ve bugün sabah cenazesi yapılmıştı. Cenazedeki kalabalık yavaş yavaş dağılırken ben öylece mezarın başında bekliyordum. Ne olmuştu, nasıl olmuştu? Ben nasıl hiçbirşeyi fark etmemiştim? Belki fark etsem onu kurtarabilirdim kim bilir. O minik tilkiyi kurtarabilirdim belki. Düşüncelerim çalan telefonumla bölündüğünde karakoldan arandığımı gördüm. Kaşlarım yavaşça havaya kalkarken telefonu yanıtladım.

"Alo, buyrun"

"Alo. Merhabalar efendim. Siz Hwang Hyunjin misiniz acaba?"

"Evet benim. Bir sorun mu var?"

"Hyunjin bey, Dün intihar ederek ölmüş olan Yang Jeongin isimli kişi size bir mektup bırakmış ve telefonundaki kayıtlardan da size çok değer verdiğini anladık. Eğer sizde isterseniz sizi burada görmek isteriz."

Jeongin'in adını duymamla yeniden kalbim sıkıştı. Elimi kalbime götürürken aynı zamanda hızlıca cevabımı verdim.

"15 dakikaya oradayım"

Elime bırakılan mektubu zarar vermekten korkarak narince açtım. Okumaya başlar başlamaz akan gözyaşlarım durmak bilmiyordu. Onun da beni sevdiğini öğrenmek... Mutlu ederken üzüyordu. Mektubu okumayı bitirdiğimde ağazımdan tek kelime çıkabilmişti.

"A-aşkım"

Ben ağlamaya devam ederken polislerden birinin de hıçkırıklarını duymuştum. Ardından bana bu defa da bir telefon uzatıldı. Biraz baktığımda telefonun Jeongin'e ait olduğunu anlamıştım. Telefonu elime aldım ve ekranda gördüklerimi hayretler içerisinde okudum. Jeongin sürekli bana mesajlar yazmış ama ardından silmişti. Bu mesajları silmeden önce de ekran görüntüsü almıştı. Ekran görüntülerini teker teker okurken ilk aldığı ekran görüntülerine doğru kaşlarım çatılmaya başlayınca bunu fark eden polislerden biri konuşmaya başladı.

"O adam ile ilgili adli işlem başlatacağız merak etmeyin Hyunjin bey"

Polisin söyledikleri bir nebze rahatlamamı sağlarken kafamı sallamakla yetindim. Aynı zamanda tutmaya uğraştığım gözyaşlarım da gözlerimden firar etti.

Bölümü ağlayarak yazdım bu yüzden asla içime sinmedi ama ağlarken düzenleme yapabileceğimi sanmıyorum. Şu sıralar zaten hayatım yeterince karışık ve zor... Neyse umarım beğenirsiniz.