BİR GÜN ANLAYACAKSIN

BGA1 -Kaybolmak-

"Yardıma ihtiyacım var diyorum Atilla!"

"..."

"Umrunda değil öyle mi?Söyleyeceklerin bu kadar mı yani?"

"..."

"Peki." Elimdeki telefon kulaklarımdan istemsizce uzaklaştırırken ne yapacağımı sorgulamadan edemiyordum.Derin nefeslerimi İstanbul'un puslu havasını soluyarak harcıyordum.Yapabildiğim ancak buydu.Ciğerlerimi yakan is kokusu bana neden yalnızlığı çağrıştırırdı ki?

'Allah belanı versin!' Telefonu çıkardığım hırkanın cebine gerisin geri koyarken daha nasıl zor durumda kalabilirim diye düşünmeden edemiyordum.Aptal bir abinin gecenin köründe kıçını kaldırıp yardıma gelmeyeceğini tahmin edip hiç aramamam gerekirdi.Harika!Şimdi bir de gecenin ıssız karanlığında kalakalmış,aptal gibi etrafı incelemeye koyulmuştum.

Işıksız sokaklardan birine daldığımda anında pişman oldum.Damarlarımda dolaşan adrenalin geldiğim yolda gerisin geri dönmemi söylüyor ama kaybolduğum sokaklar bana açık kapı bırakmıyordu.Korkuyordum,bu duygunun en tanımlanabilir yanı buydu.Titreyen dudaklarım,kasılan bacaklarım halsizliğimin kanıtıydı.Bir adım bile atacak gücüm olmamasına rağmen yürümek zorundaydım.

İstanbul'un en izbe,en arka sokakları beni ürkütüyordu.Her zaman mabedim burası olmasına rağmen,buranın insanının sağının solunun belli olmayacağının da bilincindeydim nitekim.Gözlerimdeki yanmaya aldırmamaya çalışarak adımladım sokağı.Ayaklarım sızlamakta boyut atlamış,zonkluyorlardı.Bir adım daha atarsam bayılacakmışım gibi dönen başım karanlığa istinaden şimşekler çakıyordu gözümün önünde.

Kulağımı dolduran adım sesleri kanımı dondururken duraksadım.Bunlar benim çıkardığım seslerden kesinlikle uzaktı.Korku damarlarıma enjekte edilmiş bir penisilin gibi damarlarımı dondurmaya yetmişti.Kısa hırkamı belimden aşağı çekiştirerek düzelttim,korkudan ellerim titremeye başlamıştı.Sakinleşmeliydim,yoksa her an bayılma ihtimalim vardı.Gözlerimi yumup başımı hafifçe arkaya bıraktığımda boğazımı yakan kesif kokuyu duyumsamıştım.Ne olduğunu anlamadığım sert cisim omzumdan aşağı keskin bir acı yayılmasına sebep olurken dizlerimin üstüne çöktüm.Aynı yere yediğim ikinci darbe acının iki katına çıkmasına sebep olurken gözlerimin karardığını hissediyordum.Oturduğum yerde başım dönerken neden bilincimin hâlâ açık olduğunu sorgulamam gerekir miydi?Kimdi bu,benden ne istiyordu?

Hâlâ açık olan gözlerim bu sefer başıma aldığım darbeyle kapanırken yere yığıldım.Bilincim gidip gelirken kafamı çevirip adamın kim olduğuna bakmak istemiştim.Göz kapaklarımı kıpırdatacak gücü kendimde bulamayınca vazgeçtim.Kolumdaki askının çekilmesiyle amacının ne olduğunu henüz yeni kavramıştım.Tek nedeni kendimi doyuracak simit almaya paramın olmadığı cüzdanım mıydı yani?

Çantayı açıp cüzdanı bulduğunda bir küfür mırıldandığından neredeyse emindim.Gözlerimi aralayamasam da duyduğum sesler yaşadıklarımın kanıtıydı.Kalkıp bağırmak,haykırmak istiyordum ama beynim verdiğim komutları algılamıyor gibiydi.Gözlerimi bir anlığına açıp kapattığımda yeniden ayak sesleri duydum.Bedenime korkunun yayılmasına istemsizce izin vermiştim.Başımdaki bağırış seslerini duyuyor fakat algılayamıyordum.Bana uzaklardan gelen ses,eko yapıp kulaklarıma öyle doluyordu sanki.Anlam verememiştim.

Bedenim benden habersiz havalanırken kısık bir hayret nidası döküldü dudaklarımdan.Kulaklarımı çınlatan sesin hayatımın en önemli parçası olacağını bilmeden yumdum gözlerimi,hayatın akışına.

"Sakin ol.Söz veriyorum iyi olacaksın."