Her gece dayak yiyiyorum, Koskoca evde sadece benim haykırışlarım yankılanıyor, Azrail'e hergün biraz daha yaklaşıyorum..
O büyük evde bana acıyacak bana yardım edecek tek bir insan yok, hepsi tasmalarını tutan kişiye sadık, Babama..
Koskoca evde sadece haykırışlarım duyuyor beni
Sabah yine aynı saatte telefonumun sesiyle uyanıyorum, Okul saati.. Kısa süreli kurtuluş da diyebiliriz, Sadece orada dayakyemiyorum çünkü..
Geceden kalma yaralarım her zaman olduğu gibi acıtıyor canımı, gece yaptığım pansumanı tekrar yapıyorum.
Okul kıyafetlerimi oldukça kapalı seçmeye çalışıyorum, kimse bilmiyor, sadece bu kocaman evin içindeki tasmalı insanlar, Azrailim ve ben biliyoruz.
Birkaç lokma yiyiyorum önüme koyulan yemeklerden, Canım acıyor fakat dik durmam gerekiyorher ne kadar dik durmaya çalışırken sırtımdaki yaralar engel olmaya çalışsada pes etmiyorum
Sessizce çıkıyorum evden, zaten haykırışlarım her yerde, başka bir ses çıkarmam gerekmiyor..
Okulun önünde duruyor araba birkaç saniye camdan dışarı bakıyorum etrafta benim yaşlarımda insanlar var hepsi gülümsüyor, Arabadan iniyorum bütün gözler üzerimde, korkuyorum, yaralarımı görecekler diye..
İleride ki bankta oturan en yakınlarım, tek mutluluğum, ölesiye sevdiğim arkadaşlarım, dostlarım..
Vücudumdaki yaralara rağmen gülümsüyorum, Bilmiyorlar.. Kimse bilmiyor herkes beni bir prenses olarak biliyor ben bir prensesim ama büyük saraylarda ki mutlu prenseslerden değil..
Ağlayışlarıyla etrafında deniz oluşturan, içinde bulunduğu kule de tek başına pansuman yapan prensesim..
Neden peki?
Çünkü ben"anneme çok benziyorum"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
