İKİNCİ BAHAR

~1~

'Gençtik hepimiz. Yanlışımızın olması normaldi değil mi? Gece uyuyamamak? Her saniye "Gitmeseydi ne olurdu acaba?" diye hayal kurmak? Unutamamak?

Çocuktuk henüz. Yani sanırım... 18'ime iki gün vardı. Mutluydum. Parti hazırlıkları yapıyordum. Balonlar,süsler,atıştırmalıklar,içkiler... Zeynep de bana yardım ediyordu. Canım arkadaşım, nelere katlandı benim için...

O günü hazırlıklarla tamamladık. Diğer güne gözlerimi açtığımda gülümsüyordum. Filmlerde gördüğümüz o uyanma şekli gerçekti. Bu mükemmeldi. Hayatım mükemmeldi. Sevgilim mükemmeldi. Dostlarım mükemmeldi. Doğum günüm mükemmel olmalıydı...

***

Son hazırlıkları yapıyorduk artık. Evimiz küçüktü ama güzeldi. Zeynep'le kalıyoruz zaten, kızacak bir ebeveynim de yok...

Süsler, balonlar, atıştırmalıklar... her şey hazırdı. İçki barı da tamamlarsak harika olacaktı. Salona girdiğimde Zeynep elindekileri konsola bırakmış ve içki barı bitirmişti. Canım benim!

Misafirler gelmeye başladı. Tebrikler, iltifatlar, kıskançlıkla bakan gözler... Poyraz okulun en yakışıklısı ve daha önce hiç sevgilisi olmadı. Benden başka... Onlarca platoniği ve onunla birlikte olmaya çalışan sürtük var.
Kimseyle konuşmazdı pek, güldüğü zamanlar nadirdi. Tek arkadaşı Okan'dı o da tam arkadaşıydı. Farklı anadan doğma kardeş gibiydiler.

Poyraz nefesimdi benim, yaşama sevincim, Dünya'm...

***

Herkes geldi ama Poyraz yoktu. Bekledim. Çok bekledim, gelmedi. Zeynep bana sürpriz yapabileceğini söyledi ama içim biç rahat değildi. Dayanamadım ve aramaya karar verdim. Telefonu aldım ve kilidini açtım. 2 yeni mesajım vardı. Biri banka mesajı diğeri Poyraz'dandı. Yüzümde bir gülümseme oluştu. Zeynep haklıydı. Beni unutmamıştı. Sanıtım bana sürprizi vardı. Mesajı açtım:

Kimden: Dünya'm

Geçirdiğimiz 2 sene gerçekten güzeldi. Yüzümdeki gülümsemenin sebebi olduğun için teşekkür ederim. Ama biz sevgiliden öte iyi birer arkadaş olmalıydık bence. Lafı uzatmayacağım Nefes. Seni sevdim mi? İnan bilmiyorum. Ama Mera'ya aşığım. Biliyorum mesajla söylenecek şeyler değil, doğum gününe gelmediğim için de kızgınsın. Özür dilerim, orada olmak isterdim ama uçaktayım. Eğitimim için Mera'yla birlikte İtalya'ya gidiyoruz. Mera kim diyorsun şimdi. Sevgilim varken dikkatimi çeken gözlerine ilk baktığım an yine sevgilim varken aşık olmak gibi bir şerefsizliği yaptığım kız. Binlerce kez özür dilerim. Ama aşk ne derse o olur...

Dünya'm başıma yıkılmıştı. Nefes alamıyordum. Boğazımda oluşan yumru buna izin vermiyordu. "Ne yaparım?" diye düşündüm. Nefesi olmadan yaşayabilir miydi insan? Kanadı olamadan uçabilir miydi kuş? Dünya'sı olmadan kendini bulabilir miydi? Kaybolurdum, korkardım. Yapamazdım ben onsuz. Ben güçlü değildim, dayanamazdım. Gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı. Ağladığımda "Ağlama! Gözlerinden akan yaşlar kalbimi deliyor.." derdi. İstemesem de gülerdim onun için. Yoksa ağlardı. Ben ağladığım için ağlardı... Yalan olamayacak kadar gerçekti her şey.

O gün tüm gece nefesim kesilene kadar ağladım. Ve sonra sustum. Kalbimdeki acıyı en derinlere atarak. Ruhumu yok ettim, iyi kötü tüm hislerimi.

"Bir daha ağlamayacağım!" dedim.

Bir daha asla ağlanayacaktım...'