Sevipte Kavuşamayanlar 2

Boşluktayım

Her şey boş geliyor ne yönümü bulabiliyorum ne de düşüncelerimi ifade edebiliyorum. Kafamda hala bir şey var çözülmeyen kim doğruydu kim yanlıştı ben mi haklıydım o mu haklıydı ya da onlar mı haklıydı ki ben Burak'ın mantıklı bir ilişki kesici olduğunu düşünmüyorum.

Meğer

Safmışım ne kadar çok
Her şeyi doğru sanarak
Bir ömür geçirmek istemişim meğer
Onlar benim zayıf anımı beklerken

Kafam karışık
Yollar çıkmaz sokak
Nerede beni aydınlatacak?
Kim doğru kim yanlış
Yönümü bulamam

Doğrularınla yüzleşmemi istemiyorsan
Kapım açık çık dışarı
Yalanların yüzünden
Hayatımı değiştiremem ben
Hayatımı mahvedemem ben
Çık çık dışarı...

(kendi yazdığım bestem beğendiyseniz ne mutlu yorumlarınızı bekliyorum...)

1 hafta...
2 hafta...
3 hafta...
4 hafta...
Hep böyle zaman geçmiyor ki tek geçen şey kalbimdeki yangının küle dönüp soğması yani artık sevmiyorum onu karşıma çıksa kalbim atmaz ona karşı yavaş yavaş zihnime kazıdığım birlikte güldüğümüz anılar siliniyor. Duvara baktığımda artık o aklıma gelmiyordu.

Dersime tam odaktım. Tüm canlı derslere giriyor konuları hep yazıyor not ediyor yavaş yavaş hocaların gözüne giriyordum. 9. Sınıfa güzel bir başlangıç yapmıştım matematikte sorular kolay gelebiliyordu. Eski İrem tüm insanların aklından silinmişti. Karşılarında yepyeni bir İrem vardı. Kimsenin tanımadığı ablam bile o günden bugüne daha da olgunlaşıp daha iyi kararlar aldığımı düşünüyordu annem gil mi? Sizce ders çalışan birisine ebeveynlerin diyebileceği bir şey var mı? Bence de yok.

Geçmişi bıraktım ileri gidiyorum derken her şeyi atlatıyorum derken sınıftan birisi 23.49 'da kulağımda kulaklıkla birden telefonumun titremesiyle irkildim.

- İrem konuşabilir miyiz?
- seni dinliyorum Atakan
- Şey neyse sonra söylerim
- Bir lafa başladın devamını da getir ne oldu?
- şey yani bak şey
-İrem ben senden hoşlanıyorum
-ne?
-Bunu lütfen geçici bir heves olarak algılama
- Algılamıyorum da Atakan hayır
- Peki çok utanıyorum da hiç yaşanmamış saysak olur mu?
- tamam kapat artık konuyu
-tamam

Aynı sınıfta olduğum ve aşık olmadığım birisiyle çıkmam çıkmazdım da dakika bir gol bir yani ne bu? Zaten ben yeni bir güven sarsılmasından platonik aşktan çıkmışım bir de seninle uğraşamam.

Sınıftan da 5 kişiye söylemiş tamam ağızlarından bir şey çıkmıyordu da 5 kişinin bildiği şey de sır değildir. Aşırı sinirliydim ve 5 gündür girmediğim ve beni konuştukları gruba girdim daha sonra

Atakan : Susun konuşursanız doğduğunuza pişman ederim.

Ben yazılanları çoktan okumuştum...

Okul yeni başladığında ilk bana yazmıştı gruba alayım mı diye bende o kadar erkeğin arasında olmamak için biraz bekledikten sonra girdim. Biraz tanıştıktan sonra falan alıştık tabii derslerde falan. Gelip özelden yazıp iyi geceler diyordu ben o günden beri anlamıştım. 6 kere iyi geceler demişti Aslıyla da konuşup gülmüştük...

Ben: Atakan ne oluyor birisi bana bir şeyleri açıklayabilir mi?

Herkes o anda sustu birisi dahi konuşmadı. Orası da öylece cevaplanmayan soru olarak kaldı. Arkasından Ferit yazdı ( sınıf arkadaşım aynı zamanda Atakan'ın en yakın arakadaşı ama biz o kadar samimi değiliz.)

- İrem Atakan'a fazla mı tepki veriyorsun anlamadım ne oldu da sinirlendin?

-Kaç ay olmuş 5 kişi biliyor ya dışarı çıkarsa bu gerçekten çok can sıkıcı bir durum.

- O kadar da sinirlenme bence Atakan'a bir şans bile verebilirsin.

- Yok kalsın.

- Tamam. Bir şey olursa yazabilirsin.

- Tamam. Teşekkürler.

-Rica ederim.

Şans mı? Gülmemek için kendimi zor tuttum. Erkeklere şans verince değer kıymet bilmiyor ki biz o şansları tüketeli çok oldu. Artık hepsinden de nefret ediyorum.

4-5 gün sonra WhatsApp'ta işim bittiğinde durum koyan birisi vardı durum bölümüne girdim. Ne görseniz beğenirsiniz Atakan efkar mood on. Bana mı bu laflar falan diye küçük bir üstüme alındım. Ve sınıfta kıyasıya rakipleştiğimiz içten içe nefret edip birbirimize güldüğümüz Barış. Atakan'ın beni sevdiğini biliyordu fotoğrafı atıp bu laflar bana mı diye sordum. (Her şeyi şakaya vuran kimseyi umursamayan bir insandı.)

Cevap geldi 2 dakika sonra.

-ksdmnkkvkvks bilmiyorum.

- bunda gülünecek ne var?

- Yok bir şey.
Ee sen ders çalışıyor musun?

-Şimdilik yazı yazıyorum. Sen?

- Bende yazıyorum. Neyse görüşürüz.

-Görüşürüz.

Aklınca ağzımdan laf alıp ders çalışacaktı.

Böyle böyle zaman geçerken... Okul açıldı. Okulun yolunu bile bilmiyordum sınıfımı bilmiyordum. Ve sınıftan sadece Ayça'yı tanıyordum.