درود.
خوبید آیا؟
خب بیاید درد و دل کنم واستون.
هم به چشم خواننده هم نویسنده.
از شایع ترین درد نویسنده ها یعنی کامنت ها و ووت ها شروع میکنیم :)
آیا میدونستید نویسنده ها با کامنت ندادن ریدر هاشون فکر میکنن دارن یه چیز شخم تخیلی آپ میکنن؟
آره...
روزگار بدی شده.
خیلی ها داستان ها رو آفلاین میخونن لعنتی تبلغات بد دردیه :/
البته !
+ بعضی وقت ها فیلتر شکن هم خیلی دوره... یو نو؟
:)
ولی خودتون و جای نویسنده ها بزارید ٍ کسی که داره یه داستان و آپ میکنه خودش ادامه ی داستان و میدونه و نیازی نیست سه چهار ساعت از وقتش رو برای انتخاب موقعیت ، انتخاب جمله های مناسب و توصیف صحنه ها بزاره تازه کاور زدن و انتخاب اسم و اینا به کنار.
میدونید بعضی وقت ها میشینم فکر میکنم.
یعنی منی که برای اولین بار دارم بوکم رو آپ میکنم و یه دفعه از چند تا دوست صمیمیم که داستان ام و میخوندن زدم تو یه جمع بزرگ هیچ مشکلی تو قلمم ندارم؟
اگه ندارم چرا ووت ها این مدلیه، اگه دارم چرا کامنت ندارم، اگر دارم چرا ویو ها بالا تر از ووت هاست و الا آخر...
میدونید درک میکنم که آفلاین میخونید اما اگر ووت هم نمیدید کامنت بدید انگیزه واسه ی تایپ کردن اون کلمات کوفتی بدید.
اون نویسنده ی بنده خدا داستان خودش رو تا ته میدونه و الان فقط به خاطر ویو ها داره برای شما هم مینویسه.
هر چند تا پارت که میخونید یه پیامی بدید :(
وقتی نت داشتید بالاخره میرید بوک های آفلاین لیستتون و عوض کنید دیگه مگه نه؟
عجب...
ESTÁS LEYENDO
درد و دل یک نویسنده و خواننده ی واتپدی :)
De Todoصرفا اومدم حرف بزنم و از حرص خوردنای نویسنده ها و خواننده ها ی واتپد براتون بگم. (:
