INFINITY ~ |MUTANTS|

|1|~Bilinmezlik

Herkese merhaba🤗
Bu deneyecek olduğum ilk fantastik hikayem, böyle şeyleri izlemeyi ve okumayı sevsemde hiç böyle bir şey denememiştim.
Filmlerden alıntıladığım şeyleri oldukça karıştırdım ve biraz farklı oldu. Umarım beğenirsiniz ve keyif alırsınız

Zorunda değilsiniz ama başladığınız tarihi buraya yazar mısınız👉🏼
Şimdiden teşekkür ederim💜

——————

"İşte bitti.. ilaçlarını içmeyi unutma olur mu, geçen seferki gibi olmasın"
"Tamam sağolun, gidebilir miyim"
"Tabi gidebilirsin unutma dediklerimi"
"Hıhı.."

Sürekli geldiğim ve 2.evim gibi olan hastaneden sonunda çıktım.
Yıllardır hastalığımdan dolayı gelmek durumundaydım, asla çözüm bulunamamış olması beni çok yıpratmıştı.
Şiddetli baş ağrıları geçiriyordum.
Bu herkesin çektiği gibi ufak bir baş ağrısı değildi, kafam patlayacak gibi oluyor ve kendimi kontrol edemiyordum.

Bu beni kriz geçirtecek ve bayıltacak kadar güçlüydü.
Her zaman olmasa da ara ara hissettiriyor ve biranda kendini gösteriyordu.

Sanki zaman duruyor ve o anda her şey değişik bir havaya bürünüyordu.
Bir nevi, aslında benim hissettiklerim bu şekildeydi. Neden böyle olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Yada neden sadece böyle bir şeyin bende olduğu, yüzde 1 ihtimal bile olmayan şey bana denk gelmişti.

Neden buna bir çare bulunamamıştı bilmiyorum. Neredeyse 4 yıldır bu eziyeti çekiyordum, nasıl başlamıştı bilmiyorum ama ondan sonra hayatım çok kötüydü. İlk başlarda normal bir baş ağrısıyken, birkaç ay sonra beni neredeyse tüketecek bir ağrı haline gelmişti.

Gitmediğimiz ülke ve doktor kalmamıştı.
Ailem ise ne kadar uğraşırlarsa uğraşsınlar, bir şey yapamadıkları için çok üzülüyorlardı.
Doktorlar artık beni umutsuz vaka olarak nitelendirmişti. Çünkü ne kadar test yaptırıp vücuduma bakılsa da sonuç sıfırdı. Evet şaka gibi ama sıfır, değerlerim, her şey..
Hepsi normal gözüküyordu.

Hatta bazı doktorlar benim bilerek yaptığımı ve psikolojik olduğunu bile söylemişler, beni psikoloğa götürmek istemişlerdi.
Aklı başında olan her insan böyle şeyler yapmazdı, yapanıda alkışlamak gerekirdi.
Ta ki bir gün yani bu hastalık başladıktan 1 yıl kadar sonra, birinin aklına saçma da olsa en ağır ağrı kesicilerden vermek geldiğinde..
Evet bildiğimiz ağrı kesici! Zaten içiyordum ama bu sefer farklı olarak hastalığı artık dayanılmaz derecede olan ve ölümcül olsa da son çare olarak verilen ilaçlardan.

Çok riskliydi, hemde fazlasıyla vücudumun bunu kaldıramayacaklarını bile söylemişlerdi. Ama zaten böyle devam ederse de ileriyi asla göremeyecekmişim. Denemekten zarar gelmezdi sonuçta yüzde 50 şansım vardı. Ya deneyerek ölecektim ya da hayatım böyle devam ederken dayanamayacak ve pes edecektim.

İlk başlarda biraz etkisini gösterse de, sonra birkaç tane yeterli gelmemiş ve dozu arttırmışlardı. Günde toplam 12 tane içiyordum. Vücudum başta adapte olamamış neredeyse yürüyemez hale gelmiştim. Sonradan alıştım tabi ama artık hiçbir şey hissetmiyordum, sanki kafamın içindeki şey yok olmuş gibiydi.
Ama eğer ağrılarım geçmezde ilaçlar etki etmezse diye de hastaneye gidiyordum. Kollarım bu yüzden delik deşik ve mosmordu.

Hele en son, birkaç gün önce içtiğimi zannedip içmediğim zamanı unutamıyordum. Aslında birkaç saat önce içmiştim, lakin etki etmemiş olmalı ki bir daha içmem gerekiyordu ama ben içmemiştim.

Okulda ki en büyük krizlerimden birini geçirmiştim sanırım. Okulun spor salonundaydık ve biranda şiddetli bir şekilde baş ağrısı baş göstermiş ve ortalığı ayağa kaldırmıştım. Asıl salaklığım ise ilaçlarımı yukarda okulun içindeki çantamda bırakmış olduğumdu. Aslında bu diğer seferkilere göre biraz farklıydı. İlk defa bayılmama ramak kala sanki kafamın içinde konuşan binlerce insan varmış gibi hissetmiştim. Hatta öyle bir duygu değişimi yaşadım ki, etrafı tamamen yok etmek istemiştim.