Uyandığımda sabah 10'du yalnız ve çaresiz tavırlar sergileyerek kendime bir kahve yaptım ve evden çıktım gözlerimde dün yaşadığım olaylar vardı ve aniden onu bizim köşedeki bakkalın orda görüp hemen diğer sokaktan caddeye çıktım arkamda o vardı hissedebiliyordum kolundan tutuğunda aniden elimdeki kahfe üzerine dökülünce yüzüne baktım
Yüzünde tebesüm gibi bi şey vardı beni hep tanıdığına işaret olan bi tebesüm. Kısık ve sert bir ses tonuyla özür dikeyerek yanından uzaklaşmaya çalıştığımda beni tuttu.
"Ben özür dilerim dedi."
Sustum.
"Yağmur biliyorum senin yanında olmam gerekiyordu"
-"evet olman gerekiyordu" dedim hüzünle ve tatlı bir şekilde.
-"seni seviyorum" dedi.
(Klasik bir başlangıç olsada devamını ilginç düşünüyorum bilginize - evren )
