The love story of a weak girl

part2

Unicoad

ဝေလေးနိုးထလာတော့ နူးညံ့တဲ့မှို့ယာပေါ်မှာပင်
ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှပ်အိကျီတစ်ထည်နှင့် အတွင်းခံတစ်ထည်ပဲဝတ်ထားတာမို့ ကိုယ့်ကိုကိုကြည့်လိုက်ပြီး

"အဝတ်တွေကဘယ်သူလဲပေးတာလဲ..ငါကကောဘာလို့ဒီရောက်နေတာလဲ...ထွက်..ထွက်ပြေးရမလား..."

ဝေလေးကြောက်ကြောက်နဲ့ထပြီး ပြေးဖို့ရည်ရွယ်လိုက်ရင်းအခန်းတံခါးဆီ့ပြေးသွားတော့တံခါးလက်ကိုင်ကိုမကိုင်မိခင် ချော်လဲကျသွားပြီ

ထိုအချိန်မှမိမိခြေထောက်ကအေးဆက်ဆက်အရာကြီးကိုလှည့်ကြည့်မိသည်

သံ ကြိုးတစ်ခြောင်းပင်ဖြစ်သည် ထိုသံကြိုးက နံရံနှင့်ဆက်သွယ်ထားပြီး အရှည်ကဟိုနားဒီနားတော့လျှောက်ရသည့်ပုံပင်

ထိုအချိန်ဝေလေးကြံရမရ မွှေ့ယာပေါ်ထိုင်ရင်းသံကြိုးတို့ကိုဆွဲ ဖြုတ်နေမိသည် ဖြုတ်နေရင်းမရလို့ ငိုစပြုလာခဲ့သည်

ထိရှလွယ်တဲ့ထိုကလေးမကမိမိပြန်ပေးဆွဲခံလိုက်ရသည်အထင်နှင့် ရှုိက်ကြီးတငင်ငိုချလိုက်တော့သည်

"လွှတ်ပေး..ဘယ်သူရှိလဲ...လွှတ်ပေး...ကယ်ပါ..."

အော်နေတဲ့အခါအခန်းတံခါးက ပွင့်လာတဲ့အသံကြောင့်ကြည့်လိုက်တော့..ထိုသူကမမ ပင်ဖြစ်တယ်

"မမ...ဝေလေးဘယ်ရောက်နေတာလဲဟင်...ဝေလေးကိုကူညီပါ...ကူပါ..ဟင့်"

"တိတ်...မင်းဒီကနေ့ဘယ်မှသွားခွင့်မရှိဘူး...မင်းကငါပိုင်တဲ့အရာ..ငါကမင်းရဲ့သခင်မ..ဒါကိုမင်းသေတဲ့အထိမှတ်ထား..."

ထိုသို့ပြောပြီးအခန်းထဲကပြန်ထွက်သွားသောမမကိုကြည့်နေရင်း

"လွှတ်ပေး..လူဆိုးမကြီး...လွှတ်ပေးလို့..ဟင့်..ကယ်ကြပါ.."

ပြောနေလဲအရာမရောက်ပေ အခန်းတံခါးကိုဝုန်းခနဲ့စောင့်ပိတ်ပြီးမမထွက်သွားခဲ့သည်

အော်နေခဲ့လဲအချည်းအနှီးသာ

.
.
.
ထိုကလေးမ မိမိကိုပိုမုန်းသွားပြီ

*မင်းမုန်းလဲ ကိုယ်ချစ်တာမို့ ကိုယ်နားကနေ့ထွက်မသွားဖို့မျှော်လင့်ပါတယ်..ထွက်ပြေးခဲ့ရင်ထွက်ပြေးတဲ့ခြေထောက်လေးတွေကိုလမ်းလျှောက်မရအောင်လုပ်ပြစ်လိုက်မိလိမ့်မယ် ကိုယ့်ဆီ့ကပြေးတော့မယ်ဆိုတစ်ခါတည်းလွတ်အောင်ပြေးပေါ့...ပြန်မိသွားရင်တော့..မင်းခြေထောက်လေးတွေက အသုံးမဝင်ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်*