When life gets in the way

Chapter 1

Het eerste wat ik voelde nadat ik langzaam wakker werd, was dat ik niet in mijn eigen bed lag. Ik was altijd ontzettend gehecht aan mijn eigen bed, mijn ouders hebben het zelfs uit wanhoop een keer meegenomen op vakantie. Maar nu lig ik op een muffig, hard matras. Ik open langzaam mijn ogen en kijk de kamer rond. Na het zien van het oude, houten meubilair en de bloemenschilderijen aan de muur realiseer ik me dat ik in de logeerkamer van mijn oma ben. En net zoals alle andere ochtenden die ik hier al wakker ben geworden, komt het weer terug: dat verschrikkelijke moment van vandaag precies een week geleden.

 

Het was een mooie zomerdag en ik had de dag doorgebracht met mijn vriendinnen aan het strand van Seattle. We hadden gelachen, gepraat, gezwommen en ja, ook wat gedronken. Het was niet heel erg, ik kon nog gewoon lopen en had geen dubbele tong of iets dergelijks. Het waren ook maar 2 flesjes. Madison daarentegen was aangeschoten. Ze bleef me maar knuffelen, al twijfelde ik of dat uit liefde was of omdat ze gewoon niet meer op haar benen kon staan. Rond 18:00 was ik naar huis gefietst, wetende dat mijn ouders al richting het vliegveld waren. Ik was zo blij voor ze geweest. Ze hebben het niet breed en hebben alles over voor mij en mijn behoeften, maar ze verwennen zichzelf nooit. Ik had erop aangedrongen dat ze op vakantie zouden gaan, met zijn tweetjes, naar Spanje. Eerst hadden ze tegengestribbeld, gezegd dat ze het zich niet konden veroorloven en mij niet alleen konden laten, maar ik heb zolang op ze ingepraat dat ze toch maar gingen boeken. We hadden een leuk hotel uitgezocht wat niet al te duur was en de vlucht geboekt. Mijn ouders waren zo blij geweest, en ik ook. Ze zouden eindelijk wat tijd voor zichzelf hebben en hoefden even niet na te denken over oma’s dementie of hoe ik mijn studie ooit zou kunnen betalen. Ze gingen gewoon genieten, in het warme Spanje. Hun vlucht zou vertrekken om 16:40, maar ik had er niet bij stilgestaan dat dat de middag was dat ik had afgesproken met Madison en James, mijn twee beste vrienden. Mijn moeder had erop aangedrongen dat ik gewoon zou gaan en het leuk zou hebben en dat ze zichzelf wel zouden redden. Ik had ermee ingestemd en alvast afscheid genomen van ze. Zorgeloos liep ik de deur uit en stapte op mijn fiets richting Madison, daarna zouden we James ophalen. Het was supergezellig op het strand en ik had nog een smsje gekregen van mama. Ze zei dat ze bijna het vliegtuig in konden en bedankte me nog een keer, ook namens papa. Ik had een grote glimlach op mijn gezicht gekregen. Maar de avond brak aan, en ik besloot om naar huis te gaan. Ik fietste een stukje met Madison mee maar daarna moest ik ook richting het kleine appartementje op 4 hoog, waar ik woon samen met mijn ouders. Ik had mijn fiets tegen de muur van het appartementencomplex gezet en was naar boven gelopen, en me opnieuw geïrriteerd aan het gebrek aan de lift in dit complex. Eenmaal binnen vond ik nog een briefje van mam, waarop stond dat ze me succes wenste deze week alleen en er had ook wat geld bij gelegen, zodat ik voor mijn eten kon zorgen. Ik besloot om het zuinig aan te doen en gewoon een pizza uit de diepvries te pakken. Ik stopte hem in de oven en wanneer ik het piepje hoorde at ik hem genietend op. Ik dacht aan mijn ouders, hoe spannend ze het zouden vinden. Ik kreeg een grijns op mijn gezicht. Mijn vader had alleen toen hij klein was gevlogen, mijn moeder nog nooit. Ik besloot vroeg te gaan slapen zodat ik die ochtend fit zou zijn, ik zou samen met mijn vriendje David naar de bios gaan en de film draaide vroeg, namelijk 13:00. Normaal slaap ik in vakanties uit tot ongeveer die tijd, dus ik zette mijn wekker voor de zekerheid maar op 11:00. Ik checkte nog een keer of de deur van het balkon en de voordeur op slot zaten en viel in een diepe slaap.

De volgende ochtend werd ik inderdaad gewekt, maar niet door mijn wekker. Het was een politieagent die aan mijn deur stond, rond 10:30 ’s ochtends. Ik werd zenuwachtig, maar ik had toch niks verkeerds gedaan? Ging hij me arresteren of wat is dit? Maar wanneer hij zijn zegje had gedaan had ik liever gehad dat hij me arresteerde, want mijn leven was vanaf dat moment toch voorbij. Ik weet nog precies hoe hij het zei. “Het spijt me om dit te moeten mededelen, maar uw ouders zijn vanochtend omgekomen. Het vliegtuig waar ze in zaten is neergestort boven Spanje en hun lichamen zijn gevonden zonder enig teken van leven.” Ik had hem uitgescholden voor weet ik veel wat en de deur dichtgeslagen. Ik had mijn lichaam laten zakken en begon te huilen. Ik sloeg tegen de deur aan maar de agent bleef praten. “Het spijt me meisje, maar mag ik even binnenkomen? Ik kan het verhaal aan je vertellen en misschien kan je je er dan meer in vinden.” Ik bleef nog zo’n drie minuten zitten, bewegingsloos, met de tranen die over mijn gezicht liepen, maar had hem uiteindelijk binnengelaten. Wat hij toen allemaal heeft gezegd over erfenissen, nabestaanden, voogdijen, ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat mijn oma de voogdij over me heeft, ik heb geen andere familieleden. Of in ieder geval, ik ken ze niet. Dus leek het de maatschappelijk werkers en weet ik veel wie allemaal beter om me maar bij mijn demente oma neer te zetten. Maar ik hoor haar alweer roepen dat het ontbijt klaar staat, dus sjok ik uit bed, trek mijn badjas aan en loop zuchtend naar beneden.