When life gets in the way

Chapter 6

We zitten op mijn bed en ik kijk hem met een suffe blik aan. Hij moet niet denken dat ik zo terug in zijn armen val, hopeloos omdat ik niet zonder hem kan. Hmpf, ik zal hem laten zien dat ik prima zonder hem kan. Hij schraapt zijn keel en begint te praten. ‘Justine, ik weet dat ik je gekwetst heb, maar dit is toch niet nodig? We kunnen hier samen nog uitkomen, toch? We maken allemaal fouten, maar dat hoort erbij. Het spijt me dat ik je pijn gedaan heb en er niet ben geweest voor je, maar we kunnen nu wel weer gewoon doorgaan, hoor.’ In zijn stem klinkt iets dwingends, alsof ik geen keus heb. Ik heb eigenlijk nooit een keus gehad bij hem. Ik was altijd degene die mijn huiswerk maar mee moest nemen zodat hij het over kon schrijven in de pauzes en ik was altijd degene die voor hem praatte als hij daar geen zin in had. Kortom, ik was degene die zijn leven leidde, of ja, het niet-leuke gedeelte van zijn leven. De leuke dingen deed hij natuurlijk gewoon zelf. En ik heb het altijd toegestaan. Ik ben boos. Boos op mezelf. Boos op David. Boos dat hij niet gewoon normaal kan omgaan met een vriendinnetje zonder haar als slaafje te behandelen. Boos dat ik er gewoon in mee ben gegaan. Waarom? Ik heb geen idee. Liefde maakt blind, zeggen ze altijd. Ik heb het altijd zo’n onzettende bullshit gevonden, maar nu snap ik de mensen die dat zeggen helemaal. Liefde maakt zo blind dat je geen idee hebt wat je doet, totdat de realiteit tot je doordringt. En dat is gebeurd. Sinds het ongeluk van mijn ouders kijk ik overal anders op. Ik heb onderscheid gemaakt tussen echte en neppe vrienden: Madison en James zijn de echte, de rest boeit het toch allemaal niks, afgezien van een “Sterkte!” kaartje in de brievenbus van mijn oude adres. Hmpf. Ik heb ook gezien dat David een egoïstische zak is die niks geeft om me. En daar ga ik nu een eind aan maken. ‘Ik denk dat het beter is dat je gaat, en nooit meer terugkomt.’ Zijn gezicht betrekt. ‘Maar, maar Justine, wil je dit moois opgeven dan? Waarom?’ Ik kijk hem aan. Snapt hij het nou nog niet? Doet hij deze moeite omdat hij zó graag een mooi meisje aan z’n zijde wil hebben? Ik weet toch wel dat hij dit alleen doet omdat het hem reputatie geeft. Als we op deze manier uit elkaar gaan, moet hij dit uit gaan leggen aan vrienden, en daar zullen ze waarschijnlijk niet erg van te spreken zijn, tenzij ze hetzelfde zijn als hem zijn natuurlijk. Die kans is best groot, soort zoekt soort, toch? Ik besluit om het hem uit te leggen, misschien dat zijn domme kop het dan snapt. ‘Luister dan verdomme,’ begin ik geïrriteerd. ‘Je hebt in deze week één keer gebeld of alles oké is. En de manier waarop dan. “Hee Justine, alles goed?” Ga toch weg, man. Tuurlijk is het niet oké, ik ben mijn ouders verloren, weet je nog? Maar het boeit je niks, David. Het gaat je alleen maar om reputatie. Als je een meisje als mij naast je hebt, heb je een reputatie, toch? Daar gaat het bij jou om, toch? Je wil alleen maar dat je een indruk achterlaat op mensen, dat ze denken dat je boven ze staat. Het gaat je niet om mij. Je geeft geen zak om me, David. En weet je wat? Je bent de grootste fout die ik ooit heb gemaakt in mijn leven. Daar is de deur, de groeten.’ Afgezien van een paar zinnen ben ik best kalm gebleven. Hij staat op, maar laat mijn blik niet los. ‘De grootste fout die jij in je leven hebt gemaakt, is dat je je ouders hebt overgehaald om op vakantie te gaan, toch lieverd?’ Er ligt een domme grijns op zijn kop die ik van hem af wil slaan. Ik loop op hem af, met de bedoeling hem een klap op z’n bek te geven, want god, ik ben zo ontzettend pissig, maar voor ik bij hem ben heeft hij de deur al achter zich dichtgemaakt. Ik laat me op bed vallen en begraaf mijn gezicht in mijn kussen. Ongewild stromen de tranen over mijn wangen. Zijn laatste opmerking doet pijn, het geeft me een schuldgevoel. Het klopt wel wat hij zegt. Ik heb mijn ouders op vakantie gestuurd, ik heb ze bijna gedwongen om te gaan. En dit is wat er gebeurde. Goed gedaan, Justine. Je hebt je eigen ouders een doodvonnis gegeven. Ik ben minstens zo erg als David. Ik heb mijn eigen ouders, bij wijze van, vermoord. Hij heeft me alleen maar gebruikt. Ik schrik als ik het geluid van mijn eigen telefoon hoor, wie belt me nu weer? Ik grijp naar mijn telefoon, die op mijn nachtkastje ligt. Madison, verschijnt er op het schermpje. Ik kan haar niet weigeren, ze heeft in ons telefoongesprek vanochtend ook gezegd dat ze nog zou bellen, lief dat ze er nog aan denkt. Ik veeg snel mijn tranen weg en slik de tranen die nog moeten komen in. Ik neem op en breng de telefoon naar mijn oor.

‘Hee Madison, lief dat je nog even belt!’ zeg ik, terwijl ik probeer enthousiast te klinken.

‘Hee Justine, dat had ik toch ook beloofd gekkie?’ zegt ze lachend. Ik besluit om de aandacht maar niet teveel op me te vestigen, door te vragen naar haar dag.

‘Hoe was ’t bij je grootouders? Lekker gegeten?’ vraag ik.

‘Mwah, het ging wel. Gelukkig waren mijn kleine nichtjes er ook, dat ik nog iets te doen had. Het eten was lekker hoor, dat kan oma wel!’ klinkt er in mijn oor.

‘Mooi, James had dus een hele verrassingsactie geregeld. Je raadt nooit wat hij allemaal voor me bedacht heeft!’ Ik glimlach als ik terug denk aan de leuke middag.

‘Hij heeft je meegenomen naar Discovery Park, jullie hebben gepicknickt en hij heeft je daarna thuis afgezet?’ vraagt Madison.

‘Ohhh, wat gemeen! Jullie wisten dit allebei al!’ zeg ik, terwijl ik probeer boos te klinken.

‘Sorry meid, hij appte me gisteren en nadat je naar huis was gegaan. Hij zei ook dat David nog gebeld had en dat dat niet zo goed ging?’ Ik slik.

‘Ja, ik was pissig omdat hij al zo lang niks had laten weten en nu doet alsof het de gewoonste zaak in de wereld is dat je ouders tegelijk omkomen. Dus ik heb boos opgehangen, maar tijdens het eten stond hij bij oma voor de deur. Ik heb hem even duidelijk gemaakt dat hij vooral niet terug moet komen,’ zeg ik zacht, met een brok in mijn keel.

‘Lieverd! Had me dan gebeld! Ik kom nu naar je toe, blijf waar je bent!’ zegt ze geshockt. Dit is precies waarom ik van Madison hou, ze heeft al opgehangen en ik weet zeker dat ze door het hele huis rent om schoenen en kleren bij elkaar te zoeken, zodat ze toch nog een beetje normaal over straat kan. Met een glimlach op mijn gezicht leg ik mijn telefoon weg en kijk uit naar hoe Madison dadelijk binnenkomt, met een bezorgde blik op haar gezicht en me troostend totdat ik weer vrolijk ben. Ze betekent alles voor me, net als James.