When life gets in the way

Chapter 7

Nog geen 10 minuten na ons telefoontje staat Madison al op de stoep. Ik open voorzichtig de deur, maar ze duwt hem zelf verder open en neemt me meteen in een stevige omhelzing. Ik sla mijn armen om haar heen, en ik weet niet waarom, maar de tranen stromen over m'n wangen. Ik heb Madison al een paar dagen niet gezien, ik heb haar gemist. Bij Madison voelt alles zo vertrouwd, zo oprecht. Als Madison aandacht aan je schenkt, geeft ze echt om je. En dat is waarom ik van haar hou. Ik huil omdat ik blij ben dat ik haar weer zie, maar alles van de afgelopen paar uur komt ook weer boven borrelen. De pijn, de dingen die David zei, alleen maar om me te kwetsen... Madison laat me los en staart me aan. Ze veegt voorzichtig met haar beide wijsvingers de tranen uit mijn ogen en glimlacht. 'Niet huilen, meid. Ik ben er toch?' zegt ze opgewekt. Ik lach door mijn tranen heen en wenk haar mee naar boven.

Ik pak nog wat popcorn en stop het snel in mijn mond, zodat ik niet mis wat er gebeurt tijdens de film. Madison en ik hebben eerst een hele lange tijd gepraat, over van alles en nog wat. Serieuze dingen, onserieuze dingen, tranen van verdriet en tranen van het lachen, maar het was zo vertrouwd. Ik heb Madison maar twee dagen niet gezien, maar een vriendin als Madison heb je gewoon minimaal een keer per dag nodig. Haar energie, haar vrolijkheid, haar steun. Ze is perfect. Iedereen op de wereld verdient een Madison. En Madison zelf verdient al het geluk van de hele wereld. Alleen jammer dat ze dat niet altijd krijgt. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Drie jaar geleden belde Madison me op, ze huilde verschrikkelijk. Ze vertelde me dat haar vader was overleden, na een lange strijd tegen kanker. Ik ben meteen op mijn fiets gesprongen, met de tranen in mijn ogen. Hoe ze daar zat, op haar bed, helemaal gebroken, zal ik nooit vergeten. Maar ze heeft zich er ongelofelijk snel overheen gezet en is er alleen maar sterker van geworden. Ze is het meest optimistische meisje dat ik ken en ik begrijp niet hoe. Ik weet hoe het is om een ouder te verliezen, en het voelt verschrikkelijk. Ik kan me niet inbeelden dat ik over twee weken alweer huppelend door het leven ga. Verre van, zelfs. Maargoed, ik wil nog niet op de feiten vooruit lopen. Madison kijkt me met een speelse grijns aan. Die grijns heeft ze altijd op haar gezicht als ze een te gek idee heeft. 'Vertel het eens meid, wat gaan we nu weer doen?' vraag ik lachend. 'We gaan op roadtrip! Dat is toch cool? Dan gaan we eerst naar, waar wil jij heen? Los Angeles! En New York en Las Vegas! En wow, ik besef me nu pas dat we de meest coole steden ter wereld hebben en we zijn er nooit geweest, let's go!' zegt ze te snel en te enthousiast. Maar het eerste waar ik me zorgen om maak is wie er gaat rijden. Ik weet dat James een rijbewijs heeft, maar hij heeft geen auto. Madison en ik ook niet. Het tweede wat door mijn hoofd schiet is dat ik oma hier alleen moet achterlaten. Ik weet dat ze, al ontkent ze het, heel veel aan mijn hulp heeft. Ik wil niet dat er iets gebeurt terwijl ik lol aan het maken ben met Madison, en misschien James, terwijl oma is gevallen of een ongelukje heeft gehad met het gasfornuis. Madison ziet de twijfel op mijn gezicht. 'Lieverd, als het te vroeg voor je is, kunnen we het ook uitstellen,' zegt ze, terwijl ze mijn handen pakt en er zachtjes overheen wrijft met haar zachte handen die om de twee weken een manicure ondergaan. 'Nee, dat is het niet. Ik zou een roadtrip geweldig vinden, maar ik wil oma niet achterlaten en hoe willen we op de road komen zonder rijbewijs?' Madison denkt even na, ze had duidelijk nog niet nagedacht voor ze haar idee opperde. Maar dat is wel vaker. 'We kunnen thuiszorg regelen voor je oma? Of we laten een vriendin van haar hier logeren? Is nog gezellig ook! En James heeft een rijbewijs, die zal vast wel mee willen!' Ik denk eventjes na over de ideeën en besef dat ze gelijk heeft. 'Dus we gaan op roadtrip?' Ik glimlach als ik Madisons gezicht op zie lichten en haar mondhoeken omhoog gaan. 'Zeker! Wij gaan op roadtrip! Nu nog James bellen,' zegt ze terwijl ze haar telefoon pakt en nog snel wat popcorn in haar mond propt. 'Zet 'm op speaker,' zeg ik giechelend. Dat doet Madison en James neemt al op na een keer overgaan. 'Vertel het eens, madame Madison,' komt er uit de speaker. 'En Justine!' zeg ik, terwijl ik met mijn mond boven de microfoon hang. 'Zozo, zijn de dames samen zonder James uit te nodigen? Wat een schande!' zegt hij opgelaten. 'Sorry lieverd, maar we bellen je wel om je uit te nodigen. Want wij kwamen op het geweldige idee om op roadtrip te gaan!' Madison heeft het woord weer van me overgenomen. 'Ja, maar lieverd, moet ik je er nou serieus op attenderen dat we maandag weer naar school moeten, ons laatste jaar voor ons examen?' Shit. Daar had ik nog niet over nagedacht. School, maandag. Nog twee dagen. Help. 'Ohja, damn. Ehm, wanneer hebben we vakantie? Of zouden we daar vrij voor kunnen krijgen? Nja, in ieder geval, we hebben de plannen en gaan die uitvoeren, of het nou morgen of over een paar weken is. En jij gaat mee, meneer rijbewijs!' James lacht. 'Ik zou het niet willen missen! Maar dan zie ik jullie maandag, kuskus!' We zeggen James gedag en vallen achterover op bed. 'School, het belangrijkste uit ons leven op dit moment, en wij vergeten het,' zegt Madison lachend. Ik glimlach zwak, omdat ik de zorgen over school aan de kant heb gezet. Ik ben bang voor de starende blikken, de standaard zegjes met "gecondoleerd" van mensen die je amper kent en de docenten die denken heel steunend te zijn door erover te praten terwijl jij aan het proberen bent je leven weer op te pakken. Nee, ik ben nog niet klaar voor school. Maar ja, wat moet dat moet. En ik haal liever mijn examen aan het einde van dit nog net niet begonnen schooljaar dan dat ik nog een jaar op die school moet doorbrengen. 'Hee, meid. Ik denk dat ik maar eens ga.' Gapend kijkt ze me aan. 'We bellen he, tot maandag!' We staan tegelijkertijd op en geven elkaar nog een dikke knuffel. 'Ik kom er zelf wel uit meid, welterusten.' Ze loopt de deur uit en even later hoor ik de voordeur ook open- en dichtgaan. Ik stort me op bed en denk na over deze dag, zo lang dat ik vergeet mijn pyjama aan te doen en gewoon in slaap val.