Instagram: azimet340
Doğduğunda bile ağlamayan, hayatı boyunca da ağlayamayan bu da yetmez gibi kan görünce bayılan, gamsız görünsede içinde fırtınalar kopan Güneş..
Bir gün Bora'nın hayatını kurtararak başına bela olan Güneş'in hikayesi.
========...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selam canlarım.
Bu kısmı yeni ekledim. Gördüm ki okuyucularım ilk bölümü okuyor ve devamını okumuyor. İlk dört bölümü okuduktan sonra karar verin devamına...
Yeni bir hikaye yeni bir dünya. Uzun zamandır yazmayı düşündüğüm bir karakter. Bugün ilk adımı atalım dedim. Eğer okuyucu tutarsa bu hikâyemide yazmak istiyorum.
Ama bunun için yorumlarınızla bana söyleyin. Devam etsin.
Yada hiç uğraşma diyebilirsiniz.😅😅 Hadi birlikte girelim Güneş'in dünyasına.
************************************ "Nereye gitti lan bu kız. Nasıl kaybedersiniz. "
Dedim karşımdaki adamın yüzüne yumruğu geçirerek.
10 tane adam küçük bir kızı yakalayamadınız. Ne işe yararsınız o zaman lan!"
"Abi kedi gibi kaçıyor. Çok hızlı. Ne ara kaybettik anlayamadık."
"Kes lan sesini! Birde utanmadan üste çıkıyor. Defolun lan gözüm görmesin sizi!"
AYNI GÜN SABAH Denize yakın, manzarası süper olan Güneş Cafe'nin masalarından, 9 numaralı masadaki kişinin el kaldırıp beni çağırmasıyla küçük defterimi alıp kalemi topuz şeklindeki saçımdan çıkararak masanın yanına geldim.
"Hoşgeldiniz efendim. Nasıl yardımcı olabilirim size."
"Bize üç tane şekersiz türk kahvesi. Fincanlar büyük olsun."
"Türk kahvesimi? Yahu burası kocaman bir Cafe. Evinde iç türk kahvesini."
Diyecektim, ama dilimi tuttum. Onun yerine,
"Hemen efendim. Yanına başka bir arzunuz varmı?"
Dedim ağzım kulaklarımda güler yüzlü eleman modunda. Bir yandanda adamların yüzlerine bakıyordum.
İçlerinden birisi hemen dikkatimi çekti. Yüzünde sağ elmacık kemiğinde yara izi vardı. Sanki falçata atılmış gibiydi. Ama kirli sakalı yüzünden pek farkedilmiyordu.
