For Show #Wattys2015

Aydınlık yakında...

   Vaktin geçip, geçmediğini anlamak inanın çok zor. Etrafımı saran bu güvenlik ve beni hayata bağlayan ince bir damar, tüm sahip olduğum bu kadar.Gelişimimin her evresi sanki programlamış, bir düzen ve sıra ile.. Kimin bunu yaptığı hakkında en ufak bir fikrim yok. İç güdüm ise sadece hazır olmam gereken büyük bir olaya , an ve an daha çok yaklaştığımı söylemekte.

Vücudumun parçalarını yavaş yavaş anlamaya başladım.Fakat ne işe yaradıklarını çözmem zaman alacak gibi. Kafam ve göbeğim kocaman , ama dokungaçlarım ufak. Bu iki şeye dokungaç diyorum çünkü etrafımdaki esnek nesneye bunlarla dokunuyorum. Çok tuhaf bir duygu bu. Hem biraz korkuyorum , hemde güven duyabiliyorum. Hislerim gelişiyor, duygularımda. Hatta bunları adlandırabiliyor, hafızamda dosyalayıp , saklıyorum.

   Bu dosya sistemi ile ihtiyacım olduğu zaman gerekeni bilebileceğim , buda yaşamımı kolaylaştırcak. Fark ettimde aşa tarafda iki dokungaç daha var , bunlar ne işe yararki. Bu kadar fazla olmasının bana faydası nedir  acaba ? Bunlarıda hareket ettirebiliyorum. İçime bir mutluluk geldi. Ne çok his ve duygu var . Hepsini nasıl dosyalıyacam?

Arka dokungaçlarim  şu bağa takılıp duruyor ama eğlenceli . Sanırım ilerde bunlarla daha çok maceralara koşabilecegim. İşte yeni bir bilgi , koşmak. Birden beliren bu bilgilerle ,rüyalarım daha renkli, daha macera dolu.

  Ben derin düşüncelere dalmışken , neden birdenbire  esnek yapı sıkışıverdiki. Son zamanlarda sık olmaya  başladı, bu alan daralması. Geniş , rahat boyutuna gelmesi , vakit alıyor. Tamam bende artık daha büyüğüm, ama hala dönebiliyorum istediğim gibi. Beni biraz huzursuz ediyor bu anlar. Biryerlere sürükleniyormuşum ve buna öyle bir an gelicekmiş , karşı koyamayacakmışım gibi geliyor.

  Sizlere bunları anlatırken , alanım yine normale döndü. Sizi nerden mi biliyorum , iç güdü demiyeceğim merak etmeyin. Sanırım birtek ben, en iyi yüzücü degilimdir...

Etraf, gitgide daralıyor. Bir ömür bu şekilde nasıl geçecekki ? Alanım kalmadı , dönmek için bile. Sabit duruyorum genelde. Dokungaçlarımı oynatıyorum arada sırada, yetmiyor ama. Çok sıkıldım.Gerçekten sıkıldım, hayatım bu karanlıkdan ibaret olamaz, olmamalı. İlk zamanlardaki fikirlerim değişti artık. Yaşamımda büyük değişimlere hazır olduğumu hissediyorum.

Aydınlık yakında...

  Tam zamanıydı alan daralmasının , devam et dahada kısıtla beni.Kıpırdayamayım, ama bir saniye bir tuaflık var . Bu seferki farklı. Sanki , sanki bir yerden koptum ve yavaş bir şekilde ileriyorum. Ara ara alan daralmaları ile bir yere dogru sürükleniyorum. İçim bir garip, midem bulanmaya başladı. Umarım daha uzun sürmez, çünkü hayatımda ilk kez kusucam.

Nedense durdum, bir süredir hareket etmiyorum. Kafam ağır geliyor, rüya görüyormuşum gibi his var. Neler oluyor bana ?

Bir güç hızlıca çekti beni, hala rüyada gibiyim. Alacakaranlık var etrafda. Titreşimler hissediyorum, rüyalar gördügüm gözlerim kapalı hala. Açabilirim sanmıştım, sanki yapışmış gibiler. Agzımda garip bir tad var. Karanlık içindeyken fark edemediğim şeyler bunlar. Sanırım o büyük değişim zamanı.

Hala koruyucu alanımın güvenliğindeyim, bununda fazla sürmeyecegine dair hislerim yoğun.

Sallantılar , titreşimler  korkmaya başladım. Daha başıma neler gelicek kimbilir. İşte o an yaşanmaya başladı.

Koruyucu alanım bir anda açıldı, o ılık yer sanki akıp gitti. Yeni bir his bedenimi sardı, Ürperti....