For Show #Wattys2015

Güven...

Alanım artık yok, neye sıgınacagım.

Evet, bir korku var içimde. Sıcaklığın sürekliliğini kaybettim. Etrafda bir çok koku ve içimde hisler. Beslen diyor bana. Bağım olmadan nasıl olacak bu? Kokuyu takip etmelisin, farklı olanı degil tanıdık olanı ve acele et. Vakit geçiyor, degişim devam ediyor. Geride kalma...

Kokular ; heryerde, farklı farklı. En tanıdık olanı hangisi ? Onu bulduğumda nasıl ulaşacagım ? Bu minik dokungaçlarlamı ...

Vakit geçiyor, rüyada değilim artık.

Alacakaranlıkda öylece durmalımıyım? Tekrar rüyaya dalabilirmiyim? Peki gerçektende uyanıkmıyım yoksa zaten hiç uyanmadım mı...

Yorgunum, o ürperti ara ara bedenimi yokluyor. Hafif bir sallantı var. Açmayı başaramadığım gözlerimi amaçsızca, sağa sola oynatıyorum. Kulaklarım işlevsiz, hiç birşey duymuyorum. Demekki iyi bir yüzücü olmak yeterli degilmiş.

Ağzımdaki o garip tat gitti.

Her açtığımda, göğsüm şişiyor. Temiz hoş kokular varlığını yeni keşvettiklerimden,cigerlerime doluyor. Kendime önemli not: Nefes almaya devam et..

Etmeliyimde, durmak çare degil. Hareket etmeliyim, o kokuyu bulmalı, hayata sıkı tutunmalıyım.

Ozaman hadi, kıpırda küçük dokungaçlar. İlerlemem lazım.

Beni bu tutanda ne? Daha fazla hareket edip kurtulmalım. Yardım istemem lazım, bu bilinmezlik beni yutmadan önce. İç güdüm, yardım et. Anlat ne yapmam gerektiğini. Ağzımı açmalı, içeri dolanı hızla dışarı atmalı. İşte geliyor, Çığlık..

Bırak beni hemen, sana söylüyorum.

Çok kötü dilimi anlamıyor. Kafamı ittirip durma, istemiyorum hissettiğim bu esnek şeyi. Nefes almayi unutma, nefes almayı unutma.

Bu ılık şeyde ne? İçim ısınmaya başladı. Peki ya bu yumuşak dokunuş? Güvende olduğumu hissetmeye başladım. Bu ılık şey çok güzel. Bu nedense geliştirdigim ve pratik yaptığım emmeyle daha fazla geliyor. Harika, demistim size dosya sistemi işime yarayacak diye.

Doyma hissi ile uyku, gerçek uyku aynı zamanda geldi. Hemen ardından da huzur. Bu nekadar güzel bir duygu.

Zaman benle yarışıyor, bende ona karşı .Artık bedenimi daha rahat hareket ettirebiliyor, o muhteşem lezzete ulaşabiliyorum. Alacakaranlık yerini yavaşça parıltılara bırakırken, etrafımdaki kokular artık çok daha tanık, daha az ürkütücü. Bir çok yeni bilgide edindim. Yemek, mide, acıkma ve doyma. Beni en şaşırtan ise ; aşadaki dokungaçlarımın orda, yemekden bir süre sonra, tatlı dokuşlarin eşliğinde garip, ılık bir ıslaklık olması.

Zamanın bölümlerini ayırt etmeye başladım. Yemek zamanı, uyuma zamanı ve en ılık olan, ıslaklık zamanı. Sık sıktı ilk zamanlar şimdi ise araları uzadı baya.

Gözlerim ise beni utandırmaya başladı, benim zorlamama gerek yokmuş sadece zamana ihtiyaçları varmış anlaşılan. Kulaklarda bunumu bekliyor acaba?

O sımsıkı kapalılık azaldı, aralıkdan ışıgı fark edebiliyorum. Sabırlı olmam lazım.

Benden başka bir yüzücü daha var sanırım. Kokusunu alabiliyorum ama daha dokunamadım. Belkide dokundum, fark etmedim. İçimde bir heyecan büyümekte. Koşmanın nasıl bir his olduğunu yakında öğrenecegim.

İşte beklediğim o an gözlerimin aralık hali bitti. Bulanık etraf ama en sonunda aydınlığın ne olduğunu öğrendim. Azcık yanıyorlar ama olsun aydınlığa kavuştum.

Şu yaklaşan koca kafalı şeyde ne ? Hala tam net degil görüşüm, anlaşılan benim durumumdan haberdar. Kocaman kafasını ve tam ortasındaki burnunu bana yaklaştırıp duruyor, Çirkin şey.

Etraf netleştikçe , keşif yapma isteği de başladı. Koca kafalı, etrafda dokungaçlarıyla dolaşıyor. Bu arada haklıymışım, benden başka yüzücüde varmiş. Oda dolanıyor özellikle yemek zamanları. Bende dokungaçlarım sayesinde artık dolanabiliyorum. Ilık şeyi

paylaşmak zorundayım. Çoğu zaman onun uyuduğu anlarda yemeğe gidiyorum. Yemek koca kafalının bedeninden geliyor, açıklamayı unutuyordum nerdeyse. Onada bir isim bulacagım, dosya için.

Diğer yüzücü ile pek ilgilenmek istemiyorum ama beni rahat bırakmıyor. İtiyor, çekiştirmeye çalışıyor. Arada bende karşılık veriyorum, aslında çok yüzgöz olmaya gerek yok...

Güvenli alanımdan ayrılalı yirmi gün oldu. Ve sonunda kulaklarim da beni utandırdı. Hayatıma yepyeni birşey girdi,

Kendi Sesim...