The child is grown
The dream is göne
I have become, comfortably numb
Genç kız kızarmış gözlerini tekrar sildikten sonra
kafasını başucundaki komodine doğru çevirdi. Zaman kavramı giderek silikleşmişti. Saatin kaç olduğu hakkında herhangi bir fikri yoktu ancak hava kararmış ve etraftaki ses giderek azalmıştı.
Yataktan yavaşça kalkıp dengesini sağlamak için tahta sandalyeye tutundu. Gür kahverengi saçlarını suratının önünden çekip tam karşısında duran aynada sanki başkasına ait birinin yansımasını gördü.
Gerçekten bu o değildi. 18 yıldır ilk defa gördüğü bir insana bakıyordu.
Yaşını sorguladı zira gerçek değildi
Daha sonra adını o da gerçek değildi
Annesi, Babası, Kardeşleri hiçbir şey, zaman bile artık oyun oynuyordu; her şey sahteydi. Ağır adımlarla aynaya giderek yaklaştı.
Göğsü yine hızla inip kalkarken mimikleri buruştu. Sessiz hıçkırıklarla ağlamayı sürdürürken aynadaki kendisini izliyordu. Ruhunun bedeninden çıkmak istediğini hissediyordu. Dizlerine doğru sanki bir kuvvet onu çekiyordu. Yere yavaşça çöktü ve kağıt tomarının en üstünde ayrışmış şekilde parlayan, ancak açmaya ne cesaretinin ne de gücünün olduğu mektupla tekrar göz göze geldi.
Bir elini uzattı, titremesine engel olamıyordu. Kağıdı buruşmayacak şekilde özenle tuttu ve gerçeklerin üstündeki kirlenmiş, paslanmış yalan tabakasını kaldırmanın vaktinin geldiğini fark etti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dearest Helena
Short Story"Bir iple intihar da edebilirsin, salıncak da kurabilirsin. Hayatın ipleri senin elinde."
