Βάλε φαντασία 2 : Τον... κλάψαμε τον μακαρίτη

22.

Όταν έχουμε χάσει τα πάντα, ακόμα και την ελπίδα, η ζωή γίνεται ατίμωση και ο θάνατος καθήκον.

W.C. Fields, 1880 - 1946, Αμερικανός ηθοποιός και συγγραφέας

------------------------------------------------------------------------------------

Αυστηρώς Ακατάλληλο!!! 🔞🔞🔞🔞🔞🔞

"Τι κάνεις εδώ;" Ο Ακριβός κάθισε δίπλα του μετά από τόση ώρα που ήταν κρυμμένος στη γωνία, περιμένοντάς τους να φύγουν. "Είσαι καλά;"

''Εδώ είναι το σπίτι μου... Εσύ, τι κάνεις εδώ;'' τον ρώτησε σκουπίζοντας τα μάτια του.

"Εννοώ, στο γκαράζ. Πέρασα να δω τι κάνεις", είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του.

''Δεν είμαι καλά, αλλά μου αξίζει. Επίσης, δε χρειάζεται να περνάς κάθε τρεις και λίγο για να δεις τι κάνω'', του χαμογέλασε πετώντας με δύναμη το βότσαλο όσο πιο μακριά του γινόταν.

"Δε γίνεται να μην περάσω να δω τι κάνεις. Ανησυχώ." Τα λόγια του ποιητή ήρθαν μεμιάς στο μυαλό του, τον πόνεσε και τον πλήγωσε πολύ. "Τι πέταξες;" είπε και σηκώθηκε, έπιασε στα χέρια του το βότσαλο και το άφησε κάτω, ανάμεσά τους.

''Να μην ανησυχείς... δεν έχω τη δύναμη να κάνω αυτό που θέλω.''

"Και τι θες;"

''Εσύ τι θες από εμένα; Δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνεις για να καλύψεις τον ελεύθερο χρόνο σου;''

"Θες να φύγω;"

''Φύγε'', του είπε δείχνοντάς του την πύλη.

"Με δουλεύεις;" κοίταξε μία την πύλη και μία εκείνον.

''Θα έπρεπε;''

"Τι θα γίνει τώρα; Θα δουλευόμαστε; Να φέρω ουίσκι ή να φύγω; Και μη μου πεις μαλακία, απλά πες τι θες από τα δύο", του είπε ο Ακριβός μπερδεμένος.

''Το έχεις κάνει ποτέ σε γκαράζ;'' συνοφρυώθηκε πετώντας ξανά το βότσαλο.

"Όχι. Και..." του είπε έτοιμος να αρνηθεί, δεν ήθελε να μπει πάλι ανάμεσά τους, εκείνοι σίγουρα θα τα ξαναέβρισκαν.

''Και;...'' τον ρώτησε σμίγοντας περισσότερο τα φρύδια.

"Δεν ξέρω, είναι που..." σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να βηματίζει νευρικά.

''Που;...'' σηκώθηκε κι εκείνος σταματώντας μπροστά του να του κόψει το πήγαινε έλα. ''Τι θα γίνει, έτσι θα το πάμε τώρα;''

"Εγώ λέω να πιούμε. Εσύ τι λες;" συνέχισε να τον κοίτα με νευρικότητα. Αυτές οι τρεις μέρες μαζί του ήταν οι καλύτερες που είχε ζήσει ποτέ του και απάλυναν τον πόνο που ένιωθε για τον Δάντη, όμως άθελά του πόνεσε τους φίλους του.