Βάλε φαντασία 2 : Τον... κλάψαμε τον μακαρίτη

6.

Ένας αισιόδοξος βλέπει μια ευκαιρία σε κάθε καταστροφή. Ένας απαισιόδοξος βλέπει μια καταστροφή σε κάθε ευκαιρία.

Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874 - 1965, Βρετανός πρωθυπουργός, Νόμπελ 1953

--------------------------------------------------------------------------

Ο Ακριβός έμεινε για λίγο ακόμα στο αυτοκίνητό του που ήταν σταθμευμένο στο πάρκινγκ του οινοποιείου. Ευθεία μπροστά του έβλεπε τη μεγάλη έκταση και το μάτι του χανόταν, σαν να μη τελείωνε ποτέ. Τα αμπέλια τους λόγω εποχής έμοιαζαν πιο πολύ με ξερότοπο παρά με μια πράσινη όαση όπως ήταν στο τέλος του Απρίλη. Τώρα μόνο το γρασίδι μαζί με τους πρεμνούς έβαφαν τον τόπο δίνοντάς του ζωή. Εντούτοις ένιωθε ζεστασιά, οικειότητα και ελευθερία, λες και τα βάρη που έσερνε για χρόνια στις πλάτες του, τα πήρε ο πατέρας του μαζί του.

Οι εργάτες έριχναν λίπασμα και φρόντιζαν για να κυλήσει ομαλά όλη η διαδικασία ως τη συγκομιδή. Χωρίς τα σωστά βήματα, δεν υπήρχε περίπτωση να έχει την ίδια παραγωγή με πέρυσι και όφειλε να κερδίσει το στοίχημα που ο ίδιος επέβαλλε στον εαυτό του° μια ζωή ο πατέρας του τον θεωρούσε ανίκανο μα τώρα αυτό θα άλλαζε, εκείνος κατείχε τα ηνία της παραγωγής και ήλπιζε σε διπλάσια ποσότητα. Παρά τα όσα έγιναν, όμως, δεν κατηγορούσε τον πατέρα του, ήταν ένας άντρας που είχε μάθει να πείθει πρώτα τον εαυτό του και συνάμα τους άλλους πως ήταν ηθικός, ενώ αν υπήρχε ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να κατέχει τον χαρακτηρισμό του ανήθικου, τότε ήτανε σίγουρα αυτός.

Στα αριστερά του είδε παρκαρισμένο το χρυσό αυτοκίνητο της κυρίας Τασίας, τις εγκαταστάσεις με τα γραφεία και το παρασκευαστήριο, ενώ στο υπόγειο ήταν το κελάρι. Πήρε μίαν ανάσα και βγήκε από το αυτοκίνητό του. Περπατώντας, άρχισε να σκέφτεται την απρόσμενη συνάντησή του με τον συμμαθητή του και στη θύμηση του χαμόγελου και των φωτεινών, μαύρων ματιών του όταν του παραδέχτηκε πως ήταν κρυφό γκέι, τα χείλη του ανασηκώθηκαν και το πρόσωπό του άστραψε. 

Πήρε ακόμα μια εισπνοή και άνοιξε τη μεγάλη, κεραμιδί, ξύλινη πόρτα. Όλος ο χώρος τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά ήταν ζεστός και όμορφος. Η πέτρα, το ξύλο και το γυαλί ήταν οι πρωταγωνιστές στο οίκημα της Χαλκίδας μαζί με το μεγάλο κάδρο της καινούργιας ετικέτας "Παλαμάρη" που στόλιζε τον πέτρινο τοίχο πάνω από το γραφείο της γραμματέως. Έκανε πολλές αλλαγές και η επόμενη σίγουρα θα ήταν η γυναίκα πίσω από το γραφείο. Το πρόστυχο ύφος, το κόκκινο κραγιόν -ένα χιλιόμετρο πάνω από το περίγραμμα των χειλιών της- και το προκλητικό ντύσιμό της του προκαλούσαν ναυτία. Και τότε θυμήθηκε τη φλογερή κοκκινομάλλα, μια τέτοια γραμματέα θα ήθελε στο πλευρό του κι ας τον φώναζε "βλαμμένο", όπως τον είχε αποκαλέσει και πριν λίγες ώρες.