Βάλε φαντασία 2 : Τον... κλάψαμε τον μακαρίτη

29.

Το ταξίδι είναι σαν τον γάμο. Ο σίγουρος τρόπος για να κάνεις λάθος είναι να νομίζεις πως το ελέγχεις.

John Steinbeck, 27/2/1902 - 20/12/1968, Αμερικανός συγγραφέας

🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞

---------------------------------------

"Δε με πήρες τηλέφωνο και πήρα μία απ' όλα", είπε ο Υάκινθος μπαίνοντας στο αμάξι, και συνέχισε τη διαδρομή τους ακούγοντας τον έρωτά του που μιλούσε ακατάπαυστα για την Αφροδίτη, τη φίλη της και όλες τις απορίες που του γέννησε η συνομιλία τους.

''Λες να είναι κι αυτή τρανς;'' κατέληξε μετά από λίγο και γύρισε στα πίσω καθίσματα να πάρει ένα σουβλάκι.

"Εσύ τι πιστεύεις; Εγώ λέω πως ναι, τέτοιες γυναίκες σπάνια κάνουν παρέα με κανονικές γυναίκες και όχι γιατί έχουν πρόβλημα οι ίδιες, αλλά οι κανονικές. Κάτι έμαθα από το μαγαζί", απάντησε τη στιγμή που πάρκαρε έξω από ένα πολύ παλιό αρχοντικό με πέτρινη μάντρα και σιδερένια καγκελόπορτα που την άνοιξε, φανερώνοντας έναν άδειο κήπο. Προχώρησαν και ο ποιητής άνοιξε ακόμα μια πόρτα που οδηγούσε στο εσωτερικό του αρχοντικού, πήρε τον φακό που κρεμόταν στον εντοιχισμένο καλόγηρο, τον άναψε και είπε: "Εδώ είναι το σπίτι της μάνας μου", με το φως να πέφτει στους άδειους τεράστιους χώρους.

''Εδώ μεγάλωσες;'' τον ρώτησε τρώγοντας το σουβλάκι του, με το τζατζίκι να τρέχει στην άκρη των χειλιών του, και του το έτεινε. 

Ο Υάκινθος χαμογέλασε, έγλειψε τα χείλη του για να τα καθαρίσει και πήρε μια δαγκωνιά. "Ναι, εδώ μεγάλωσα", αποκρίθηκε και άρχισε να ανεβαίνει τη μεγάλη ξύλινη σκάλα.

''Πρέπει να ήταν πολύ όμορφο'', σχολίασε μόλις σταμάτησαν στον μακρύ διάδρομο, βλέποντας κάτι μικρά σημάδια στον τοίχο ως ένδειξη για τους πίνακες που κρέμονταν κάποτε από κει. ''Δε μου έχεις πει σχεδόν τίποτα για 'κείνη'', συμπέρανε, αφού δεν είχε ιδέα ότι η μάνα του έρωτά του κατείχε ένα τέτοιο σπίτι.

"Δεν ήθελα να θυμάμαι τίποτα από δω μέσα. Η μάνα μου υπέφερε μέχρι να πεθάνει, το τροχαίο δε μου στέρησε μόνο τη μάνα μου, μου στέρησε και την ανεμελιά μου. Δεν μπορούσα να βγάλω χρήματα από την τράπεζα καθότι είχα έναν μήνα για την ενηλικίωσή μου και ήταν δεσμευμένα. Έπρεπε να τη θάψω, οπότε τα πούλησα όλα, δεν άφησα τίποτα εκτός από αυτό... " είπε και άνοιξε το παιδικό του δωμάτιο: Ένα διπλό κρεβάτι με κουρτίνες να κρέμονται δεξιά και αριστερά του, αφίσες με τη Μόνικα Μπελούτσι γυμνή αλλά και από τη ''Μαλένα'' να στολίζουν το μέρος πάνω από το γραφείο του. Όλα σκονισμένα και νέκρα σαν να μην κοιμήθηκε κανείς σε αυτό το κρεβάτι και να μην έγραψε σ' αυτό το γραφείο. Ένας σκεπασμένος καναπές στη γωνία και μια βιβλιοθήκη με όλα τα είδη λογοτεχνίας, συνέθεταν την αύρα του χώρου που τον φιλοξένησε σαν ήταν παιδί.