MUCİZE

☾︎❦︎

Carol..!
     Mutluluğun şarkısı.
Evet o benim duyduğum en güzel şarkı.. Mutlu olmam için bana gereken tek kişi..
Şimdi dışarıda yağmur yağıyor ve biliyormusun bu onun en sevdiği  şey..
Ve ben onun kazağını giyorum,kokusu hale benimle. İlk kokusunu aldığımda daha 19 yaşındaydım. Ve bu onunla ilk buluşma mızdı .  Ne tesadüf o zamanda yağmur yağıyordu..
Oysa ben soğuktan hiç hoşlanmaz dım,
buz gibi donmuş parmaklarımı avuçlarina alana kadar..

Öyle muazzam bir  duygu ki, şimdi bile ellerimi avuçlarinda hiss ediyorum.

Bem- beyaz son model arabasıyla beni olduğum yerden almaya gelicekti.

Şaşkın hâlde uyandım, önce hazirlanmam gerekiyordu. Bilemiyordum çok kararsizdim, korkuyordum..

Onun için sarı bir renkler giydim evet bunu seviyordu.

Yine mideme ağrılar girmişti ve tek hatırladığım bir fincan kahve..
Gitme zamanı.

Ne zaman mı aşık olduğumu fark ettim.?
     
"Bana sarılarak ağladığın da."

Kalbime bir hançer saplanmış gibiydi.

Onun göz yaşlarına katlanması çok zordu.

Ellerim.. Ellerinde olsa hep dedim.

Beni ilk öptüğün yerde kaldı ruhum.

Tüm şehir aydınlandı ve bir daha asla karanlık olmadı.

Saçlarımın yağmurda ıslanması, rüzgarın ellerimi üşütmesi, bozulan rujum asla umrumda değildi..

Hep şöyle derdi beni pişman etme.

Tam bir alfa ama dimi..

Onu çok seviyorum. Hep seveceğim diye o gün yemin ettim. Asla bu elleri bırakamam.

Sessiz ve derin bakışlarında kaybolmuştum. Bir daha da kendimi bulamadığım sonsuz bir yanım.. Hep var olanım işte.

Tabii böyle kusursuz değildi bu aşk ta.
Zorlukları epeyce oldu. Bize de kıra, döke tamir etdik kalbimizi.

Ne zaman mı aşk dedim..?

"Bana ilk sarıldığında"

Onu seviyorum.
Hep seveceğim dedim.
Evvet o elleri asla bırakamam.
Saçlarında dolaşan parmaklar hep benim olucak. Sakalına traj etmek için dokunan, dudaklarını öpmek için sabırsızlanan.. Omuzunda hep yaslanib uykuya dalan..
Kışın şömine başında kahveni paylaştığın.
Sabah uykun dan uyandıran, geceleri hep kalp atışını dinleyerek uyuyan..
Olurda üzülürsen seninle ağlaya biliriz, belki en saçma şeylere güleriz. Asla şişe kapaklarını açamam hep seni beklerim açmak için.  Sakarim ya bide kafamı hep vuruyorum, acıyor dediğimde öper misin?
Üzgünüm diyemem belki ama "bana sarılırmısın" söylerim.
Kavga ederiz. Asla gidemem, gidersen kal diyemem.
Sinirli olunca hep susarım,kalbini kiramaktan korkarım..
Sanma ki, veda bu. 

İşte en büyük ve pahalı hediyye istemiyor senden..

"Seni seviyorum"
Bana bunu armağan ede bilirmisin sevgilim..

İşte sen. Canımdan bile öte insan..Kalbim.. En güzel rüyam ve tek gerçeğim..
Sana sahib olmak bu dünyanın en şanslı kadını olmaktadır..

Onunla her anım çok özel. 
O kazadan sonra yatağa bağlı olarak yaşaması çok zordu. Bir daha ayağa kalka bilecekmiyim diye düşününce hep içimde bir yerler sızladı.  Hayata karşı her şey simsiyah bir haldeyken aşkı düşüne bilecektimi?
Oysa bir keresinde beni mahv etmiş şu aptal hastaneye mahkûm etmişdi.
Bilemiyorum... 

Ben aşkı hep kendinden vazkeçmek diye bildim. Hep benden bir şeyler aldı. Asla kalbi kırılan karşı taraf olmadı. Belki de Sena haklıydı yeter artık  pembe bir koala gibi bu acılara sarılmayı bırakmam gerekiyordur..

Ona sarılarak ağlamayı çok seviyordum onunla güvende hiss ediyordum.

Saçlarını okşadığım da  hep şöyle derdi..
  
    "Saçlarıma çok kadın dokunuyor ama senin parmakların farklı, ben bu elleri tanıyorum".. seni seviyorum demenin başka bir yoluydu sanırım bu..