Hayatın hiç yolunda gitmiyorsa herşeyin bir sebebi ve sorumlusu vardır. Bu sorumlu ya kendindir, yada başka birileri. Şimdi platonik aşklardan bahsedeceğim. Platonik aşk, aşkların en zorudur belki de. Hep olacağını düşünüp umutla beklersin. Gece uyurken ona sarilmayi, öpmeyi, onun olmayı dilersin. Bazen hic senin olmayacağını düşünürsün, ağlarsın. Sabahlara kadar için çıkana kadar ağlarsın. Zordur çok zordur. Onun seni sevmediğini bilmek çok zordur. Hayatta zorluklara karşı ayakta durabilmek değil midir zaten? Her an güçlü olmayı gerektirmez mi hayat? Hayat dediğimiz şey kısacık bi ömür. Bu kısa ömürde ona sarılamayacagını düşünürsün. Sonra alışırsın. Kalbinde bir yara oluşur. Onu gördükçe hatirladikca o yara kanar. Kabuk bağlar kanatırsın onu hatırlayarak. Onun bi başkasını sevdiğini bilmek dokunur insana. Dokunmasın. O senin sevgini haketmedi. Sen onun için herşeyden vazgecerdin ama o senin kıymetini bilmedi bilmeyecek. Değerini anladığında sen onu hatirladikca sadece guleceksin. Şimdi bunları tekrar oturup düşünün ve yakın bi sigara daha..
