Collega - A Resse story

Hoofdstuk 4

Rob was regelrecht naar huis gegaan na die instantie. Wat de fuck was dat? Waarom had Jesse hem zo aangekeken? Er was volop, hardhandig oogcontact geweest tussen de twee op een ontzettend ongepast moment. Rob had nog nooit zo hard gefietst. Een vreemde soort druk heerste rondom zijn borstkas; hij had het gevoel dat hij uiteen zou barsten. Bezweet en nog steeds onder invloed had hij zijn appartement betreden. Hij nam amper de tijd om zijn jas uit te trekken voordat hij door liep naar zijn keuken en een fles rode wijn tevoorschijn haalde. Hij opende hem slordig, zichzelf bijna verwondende in het proces met de kurkentrekker, en stommelde door naar zijn balkon. Met een plof liet hij zich vallen op een van de buitenstoelen; het hout krakende onder zijn plotselinge gewicht. Hij nam een paar slokken van de wijn en negeerde de koele wind die langs hem heen blies. Hij hoorde een kerktoren slaan in de verte. Hij vroeg zich kort af hoe laat het was, maar kon wel raden dat de vroege uurtjes aangetikt werden. De borrel was waarschijnlijk afgelopen. Hanneke had hem waarschijnlijk ondertussen al een meerdere appjes gestuurd met vragen over waar hij gebleven was, maar hij gaf eigenlijk net te weinig om zijn telefoon te pakken en ze te beantwoorden. God... Jesse was ondertussen waarschijnlijk al thuis met Jolein. Hij zoende haar waarschijnlijk nu nog intiemer dan hij bij de borrel gedaan had; ze waren nou eenmaal achter gesloten deuren. Jolein voelde zich waarschijnlijk geliefd onder zijn aanraking, en Rob was nog nooit zo jaloers geweest. Hij haalde een hand door zijn haar en liet zijn hoofd daarna erop steunen, zijn elleboog op de armleuning. Het was ronduit triest dat hij er zo bij zat. Enkele seconden aan vreemd oogcontact en hij was compleet ingestort. Hij was op het moment niets meer dan een pathetisch hoopje jaloezie en verwarring. Hij had zich nog nooit zo eenzaam gevoeld, zelfs al kwam hij net van een drukke borrel. Rob zuchtte diep uit en ging iets rechter zitten terwijl hij zijn telefoon uit zijn broekzak viste. Met moeite typte hij cijfer voor cijfer een telefoonnummer in. Voor enkele seconden staarde hij naar het scherm, zijn lippen strak op elkaar gedrukt. Hij wist dat hij er spijt van ging krijgen, maar toch drukte hij op het groene icoontje. Voor enkele seconden liet hij hem over gaan zonder te bewegen, maar toen bracht hij de telefoon toch naar zijn oor. Die fles wijn had hij toch beter kunnen laten staan, maar hij wilde niets liever dan niks voelen.

A/N: Ok ik loev jullie echt hard. Krijg oprecht complimenten hierop terwijl ik hier zo weinig moeite in steek en echt veel beter kan en dat is echt zo fucking cute echt jullie zijn allemaal poepie schatties.

Also, lowkey spijt dat ik dit in t nederlands ben gaan schrijven want resse is nu internationaal en ik schrijf beter in t engels lmao oops maar ben te lui om te gaan vertalen en heb 0 tijd want tentamenweek ha