Collega - A Resse story

Hoofdstuk 1

De eerste dag van het Rutte IV kabinet was niet beter te omschrijven dan verwarrend. Rob wilde blij zijn, nadat D66 als tweede uit de stemming was gekomen, maar hij kon het niet helpen. Elke keer dat hij opzij keek en zijn ogen landde op de stoelen van GroenLinks voelde het alsof het als een klap in zijn maag. Hij wist dat hun grote verlies deels kwam door zijn winst met D66. Ze hadden veel linkse stemmers naar zich toe getrokken, en dat zou iets goeds moeten zijn. Ondanks dat voelde het alsof Rob een mes in de rug van zijn collega's had gestoken. Vooral wanneer zijn ogen die van Jesse ontmoette, in een vluchtige blik, voelde hij zich extra schuldig. Waarom moest hij dan ook recht naast Jesse zitten in de Kamer? Van alle plekken? Maar half aanwezig luisterde Rob naar de verschillende Kamerleden die hun praatje kwamen toe. Bij het woord van Sigrid kon er amper een zwak glimlachje vanaf. Hij zou zich niet zo schuldig moeten voelen. Jesse was niets meer dan een collega; iemand waar hij zo af en toe een complimentje aan schonk en een babbel mee hield. Maar er heerste een bepaalde onrust in Rob elke keer dat hij zijn ogen liet rusten op hem. Toen eindelijk het moment kwam dat Jesse het woord nam, wilde Rob niets liever dan verdwijnen. Met een stalen blik en koude expressie luisterde hij naar hem. Al wilde hij het niet, Rob aanbad elk woord dat zijn lippen verliet. Het mocht niet. Het kon niet. Maar toch was het zo. Hij was nooit het type geweest om ook maar iets te voelen voor een getrouwde man, laat staan een collega met het aanzien en de aandacht die kwam met politicus zijn. Jesse zag hem niet staan, en dat wist Rob al te goed. Hij werd er continu aan herinnerd. Bij elk politieke evenement waar Jolein aanwezig was; Bij elke foto die van de twee verscheen in de media; Elke keer dat Jesse begon over zijn familie in de kamer. Rob zijn ogen zaten aan hem vastgelijmd, totdat Jesse ineens zijn kant op keek. In een vervlogen moment, nog korter dan een enkele seconde, ontmoette hun blikken elkaar. Rob's adem stokte in zijn keel, maar hij onderdrukte een fysieke, merkbare reactie. Hij kon bijna zweren dat hij de mondhoeken van Jesse omhoog zag schieten, maar dan verplaatste hij zijn aandacht weer naar een ander toe. Rob liet een adem uit, waarvan hij niet eens doorhad dat hij hem inhield. Dit ging een lange vier jaar worden.

A/N: Ik weet echt bar weinig van de tweede kamer en politiek (Ondanks dat ik Criminologie studeer en net een staatsrecht vak heb gehad lmao oops), dus aub niet haten als ik domme fouten maak hahahahah