Collega - A Resse story

Hoofdstuk 5

Rob zat op de rand van zijn bed, starende naar de kier tussen de gordijnen voor hem. Zachte schemer scheen er doorheen, een streep aan licht achterlatende op zijn matras. De drank was ondertussen uitgewerkt, en het besef van spijt bezonk langzamerhand. Het was doodstil op de zachte ademhaling van de man in zijn bed na. Met een zachte zucht liet Rob zijn hoofd tussen zijn knieën hangen. Hij had een deur geopend waarvan hij had gezworen dat hij hem nooit meer van het slot zou halen. Hij had nog geen seconde aan slaap kunnen pakken; dat gebeurde meestal als hij gedronken had. De wervelwind in zijn hoofd hielp ook niet mee. Het was bijna zorgwekkend dat Rob zo wanhopig was voor gezelschap, puur om zijn jaloezie te doven, dat hij zijn ex ervoor wakker had gebeld. Hij vond het ronduit triest. Hij was niet het type om uit te reiken naar een betekenisloos vluggertje als reactie op zijn emoties. Het matras naast hem bewoog een beetje terwijl Denis zich omdraaide. Rob hield zijn hoofd weer overeind en keek kort om, enkel en alleen om zeker te maken dat hij nog steeds sliep. Hij had geen gevoelens meer naar de man toe, en had zeker geen behoefte aan een bezorgd gesprek van Denis' kant af. Het was bijna wreed van Rob om misbruik te maken van hem op deze manier. Hij wist dat Denis zijn belletje zou opnemen, zelfs op het ongoddelijke tijdstip dat het plaatsgevonden had. Hij had ook geweten dat Denis zonder twijfel naar hem toe zou komen als hij het van hem vroeg. Rob had gehandeld uit puur egoïsme; geen rekening houdende met de overgebleven gevoelens van zijn ex. Een diepere zucht dan de vorige verliet zijn lippen terwijl hij voor zich uit bleef staren.
'Alles oké?' mompelde Denis ineens.
Rob draaide zich lichtelijk geschrokken om. 'Ja.' antwoorde hij stern.
'Kom weer liggen dan.' mompelde Denis nog steeds, zijn ogen amper open uit slaperigheid.
Rob bleef voor enkele seconden in stilte zitten, kijkende naar hem. Met een zwaar gevoel in zijn borstkas ging hij toch weer naast de man liggen. Denis sloeg halfhartig een arm over zijn borstkas in een luie knuffel. Rob reageerde niet. Binnen de kortste keren hoorde hij de langzame ademhaling van Denis terugkeren; hij was weer in slaap gevallen. Rob wist niet of hij zijn omhelzing wilde ontsnappen of juist volledig verwelkomen. Ergens wilde hij niets met hem te maken hebben, en wist hij dat het puur een tijdelijke afleiding was van wat hij werkelijk wilde; maar het voelde goed om gewenst te zijn door iemand.  Al was het maar een façade van korte duur.

A/N: Het document waarin ik dit verhaal schrijf heet letterlijk 'HAHHAHA'. Zegt genoeg. Idk hoe lang ik dit nog door kan schrijven schatjes. Als Rob of Jesse dit verhaal vindt ga ik mezelf namelijk echt van een gebouw bonjouren. Zou die schaamte echt niet aankunnen.