BENİM BEYAZ CANAVARIM

4.BÖLÜM/ASIL GERÇEKLER

MELİSA:" Ben... Eso krallığının 6. çocuğu Emma DÍAZ, Dünyada ki adım ise Melisa AKPINAR..." ... O bunları dedikten sonra ikimizde bir beş-on saniye sessizce birbirimize baktık. Sanki yıllardır birbirini arayan iki elmanın yarısı gibi kardeşler birbiriyle hasret geçiriyordu. Kim bilir? Belki gerçekten de birbirimizin kardeşi - hatta ikizi - idik. Derin bir nefes aldım ve gözlerimi kapattım 3 saniye sonra da açtım. Hissettiğim duyguları bir gözden geçirdim:

Korku

Endişe

Çaresizlik

Hüzün

.

.

.

Tuhaf bir şekilde hepsini bastıran ama bir o kadar da derinde şefkat ve merhamet hissediyordum...

Bu kişi gerçekten de benim kardeşim olabilir miydi? Duygularımın bana ' Buradan git' diye gösterdikleri yönden gidip bu kişinin kardeşim olduğunu kabulleneceğim sanırım. Başka çarem olduğunu da zannetmiyorum. 

.

.

.

Bende zannediyorum bana bir şey daha söyleyecek. Meğer konuşma sırası bana geçmiş de haberim yok. Bunları yaşayınca görgü kurallarını hâlâ hatırlayan varsa insan değildir. Neyse... Ona sormam gereken - ya da öyle olduğunu düşündüğüm - soruları toparlayıp bir kura çektim. Bak Allah'ın işine... Çıkan soruya bak şimdi;

BEN:" Eee... B-Ben de A-Açelya...* bir iki saniye sonra* Şeyyy... Sen gerçekten deeeeee... benim... ikizim misin?  " ayy ayyyyy olamaz ben niye sordum bu soruyu. Yine kontrolden çıkacak. Yine bana bağıracak. Sanki deminden beri onu dinlemiyormuşum gibi davrandım. Bana zaten söylemişti ikiz olduğumuzu. Allah'ım sen bana yardım et... oofff...;

MELİSA:" Sen beni dinliyorsun, değil mi? Ben bu konuya başlamadan önce sana zaten ikiz olduğumuzu söylediğimi hatırlıyorummm da... Seeenn... Pek hatırlamıyor gibisin... Eeee... Seen... iyi misin? Yüzün bembeyaz olmuş da." o böyle deyince bir an şaşırdım. Ben zaten beyaz değil miydim?... Yani sayılır... Bir anda yüzüme sahte bir gülüş taktım ve cevap vermeye çalıştım  - kekeleyerek - °~° ;

BEN:" E-Eevet t-t-tabii ki de i-iyiyimm. Eheh" daha fazla sırıtırsam ağzım yırtılacak. Olamaz ben terliyor muyum? Olamaz olamaz olamaz anlayacak yalan söylediğimi, Sonra bana yine bağıracak. ben yine korkacağım, sonra-;

MELİSA:" Hey hey hey sakin ol...  korkmana gerek olmadığını söyledim sana, değil mi? * Açelya hâlâ terli olan kafasını aşağı yukarı sallar ve gözlerini kaçırır ama sırıtışı biraz gitmiştir.* o zaman korkmana gerek olacak bir şey yok desem yanlış mı olur? * Açelya başını öne eğip kafasını sağa sola salladı ve yüzündeki tüm sırıtış yerini mahcup bir Açelya'ya bıraktı * o zaman benden artık korkmayacaksın değil mi ? " dedi ve bana samimi bir şekilde tebessüm etti. O gülünce yumuşuyordum sanki... 

Sanırım sıra sorularıma gelmişti;

YAZAR'IN GÖZÜNDEN DEVAM;

AÇELYA:" * derin nefes alır *... Sana istediğim soruyu sorabilir miyim?" Açelya biraz tereddüt etti ama cesaretlenip Melisa'nın gözlerine, cevabı sanki orada ararmış gibi baktı. Melisa, Açelya'ya hâlâ gülümsüyordu.

   Sanki sorduğu tüm sorulara cevap verecekmiş gibi...

MELİSA:" Evet... Sorduğun soru bilebileceğim bir şeyse elbette cevap veririm. Yeter ki benden korkma..."